Herinnering aan een
parachutesprong
Een reactie op het in Den Spiegel van januari 1998 verschenen artikel Een onfor
tuinlijke vlucht, afkomstig van een van de nog in leven zijnde bemanningsleden
van de in het verhaal voorkomende B-29.
Billie E. Thornton'
Lt.Col.Ret. USAF
Aurora Colorado
(bewerkt en vertaald door J.Braat).
De missie van de 2e Bomb Group op 3 sep
tember 1948 was drieledig: allereerst was
het een signaal aan de Sovjetunie dat de
Amerikaanse strategische luchtmacht in
Europa terug was, in de tweede plaats was
het een kans voor de RAF Meteors en
Vampire straaljagers om te oefenen met gro
te formaties bommenwerpers en ten derde
konden onze schutters getraind worden
tegen aanvallen door straaljagers. Het plan
was om die dag boven Europa Superforten
te verzamelen en hen een gesimuleerde
bomaanval op Engeland te laten doen.
Daarbij zouden camera's de resultaten vast
leggen.
Mijn B-29 was pas uit de 'mottenballen'
gekomen en naar Engeland overgebracht.
Hij rook nog nieuw en had nog maar 200
vlieguren. Er stond geen naam of afbeelding
op. Na een officiersopleiding was ik in 1947
tot 2e luitenant benoemd bij het Hoofd
kwartier van de Strategische Luchtmacht.
Omdat ik zeven jaar dienst had gedaan als
luchtschutter en instructeur (vanaf septem
ber 1940) en 34 gevechtsmissies boven
Europa had gevlogen werd ik tot bewape-
nings/vuurleidingsofficier bij de 2e Bomb
Group benoemd.
De vlucht van 3 september 1948 was mijn
eerste boven Europa na de tweede
Wereldoorlog. De veiligheid in de dagen na
WO II liet nogal te wensen over, ik was dan
ook niet verbaasd toen we problemen kregen
met motor 1. De motor vloog in brand, de
propeller kregen we niet in de vaanstand.
Door de op hol geslagen propeller werd het
toestel door elkaar geslingerd en vlammen
schoten langs de staart toen het bevel 'sprin
gen' weerklonk.
De hoogte weet ik niet meer, maar we zaten
boven het wolkendek toen ik uit de neus-
wielruimte sprong. Sergeant Roquet sprong
mij na. Ik maakte een vrije val, toen ik uit
de wolken kwam trok ik aan mijn trekkoord
en genoot van het heen en weer slingeren
van mijn parachute totdat ik merkte dat de
wind mij zeewaarts blies. Ik probeerde de
'chute' naar het land te manoeuvreren,
maar dat lukte niet. De staartschutter hing
boven mij en hoorde mij zingen: 'He floats
through the air with the greatest of ease'.
Dat hoorde ik trouwens pas van hem na
terugkeer in Engeland.
De veerboot redde eerst de staartschutter en
daarna mij uit het water van de Noordzee
ter hoogte van de monding van de Wes-
terschelde. Vijf bemanningsleden werden
door vissersboten opgepikt. De laatste drie
kwamen in een aardappelveld terecht als
gevolg van een vertraging, veroorzaakt door
de radiotelegrafist bij het verlaten van het
toestel.
Een bemanningslid van de veerboot sprong
in zee en hielp mij aan boord. De staart
schutter zat in zijn ondergoed onderin de
machinekamer om op temperatuur te
komen. Voordat hij een woord tegen mij zei
rende hij naar zijn bundeltje natte kleding
en haalde er zijn trekkoord uit. Ik voelde in
mijn zak en haalde het mijne er ook uit. Dat
was een oude luchtmachtgewoonte: het
betekende dat je jezelf volledig onder contro
le had.
De veerboot bracht ons naar een haven bij
een katholiek ziekenhuis in Vlissingen. Ten
slotte kwam de hele bemanning daar tegen
de avond aan. Niemand werd beter verzorgd
dan Sgt. Roquet. Ik zag het personeel van de
Den Spiegel, april 1998
17
