Gedeelte van de Slijkstraat met op de achtergrond de Gasthuisstraat, 1984. Foto GAV
GïiljïV--ÉJJUK - n
sum. Meerdere malen per dag, maar het
liefst 's nachts trekt hij erop uit om door de
stille, verlaten straatjes te slenteren. De
intimiteit van de straatjes rondom de
Jacobskerk, de charme van de voormalige
arbeidershuisjes in de Kasteelstraat en
natuurlijk de vergane 'glorie' van de armoe
in de Slijkstraat. Juist de onttovering in
keurige, welhaast saaie nieuwbouwwonink-
jes maakt dat hij geniet: het is de havenstad
waar de schoonheid ligt in de ontdekking
van het detail. Niet de magistrale schoon
heid van pompeuze architectuur, maar de
ingetogen schoonheid van de ontdekking
van een nieuw steegje of de geborgenheid
van de Noordzeestraat, veilig beschut ach
ter de hoge boulevardpanden.
Boulevard de Ruyter, 1982. Foto GAV
Het Ylissingen van Gerard Koopman leeft,
bruist, geurt! Het is niet de havenstad van
de grote dramatiek, maar van de verrassing
van het onooglijke. Dat wat voor anderen
dagelijkse kost of zelfs sleur kan zijn geeft
hem het grootste genot. Het binnenrijden
van de Paul Krugerstraat vanaf het station,
op een regenachtige avond in november. Of
het minzaam aanhoren van de in oubollig
heid volhardende plaatselijke VW. Geen
mooier oord dan het Eiland op een vroege
lentemaandag. Om dan via de beschutte
straatjes achter de Oranjedijk uiteindelijk
uit te komen op de kop van het
'Roeiershoofd'.
Muziek hoort er ook bij: had Gerard de keus
gehad, dan zou hij in navolging van de Nits
niet Bloem, maar Geert van Oorschot op
muziek gezet hebben. Geen afschuwelijker
oord dan de Slijkstraat en dan helemaal
zoals in het plaatselijke dialect uitgespro
ken: de Slikstraat. Gerard klinkt het als
muziek in de oren.
Waar ligt Vlissingen? Het echte Vlissingen -
de enige havenstad - ligt voor Gerard
Koopman in de verbeelding. Graag loopt hij
op een koude winternacht langs het
Zeemanserve of over de donkere boulevard,
maar het allermooist is Vlissingen in
gedachten.
6
Den Spiegel, juli 1998
