Teleurgesteld, omdat hij voor de vernieling
door het natuurgeweld geen schadevergoe
ding krijgt, verlaat hij Rotterdam en trekt
met zijn gezin naar Vlissingen.
Een moeilijke periode volgt nu. Niet alleen
mist Naerebout zijn archief, ook blijkt dat de
Rotterdamse en Antwerpse scheepvaartwe
reld hem in Vlissingen nauwelijks weet te
vinden. Als het vanaf begin 1962 steeds
minder wordt in de scheepvaart, komen er
helemaal geen grote opdrachten meer. Toch
moet er brood op de plank komen. Bovendien
kost de studie van zijn drie zonen handenvol
geld. Zijn vrouw schrijft dan een sollicitatie
brief voor hem om een betrekking te krijgen
als tekenleraar aan de Rijks HBS in
Vlissingen. Hij krijgt de baan van 20 lesuren
per week en geeft van 1962 tot 1980 vol ener
gie en ambitie les. Omdat hij geen onderwijs
bevoegdheid heeft, volgt elk jaar een nieuwe
tijdelijke aanstelling.
In een interview uit 1969 zegt hij over het
lesgeven: "De jeugd moet meer in aanraking
gebracht worden met de hedendaagse kunst.
Op de scholen worden de jongeren te veel met
de oude meesters geconfronteerd. De kinderen
zelf vinden het ontzettend leuk om buiten te
tekenen. Ik doe zelf ook mee en we zitten dan
als collega tekenaars onder elkaar buiten te
werken". Deze openluchtlessen leiden er toe
dat hij met zijn leerlingen de muren van de
met demping bedreigde Vissershaven in
Vlissingen met kleurige afbeeldingen een
ander aanzien geeft als protest tegen de
onnodige vernietiging van de oude haven.
Wanneer men oud-leerlingen over deze tijd
hoort praten, klinkt er niet alleen enthou
siasme en bewondering door over de lessen,
maar blijkt dat velen een liefde voor de
kunst verworven hebben. Naerebout geniet
in die jaren nationale en internationale
bekendheid. Tentoonstellingen van zijn werk
worden gehouden in het museum Boymans-
van Beuningen te Rotterdam (1947), in
Kunstzaal Bikker, Badhuisstraat 15 te
Vlissingen (1960) en in het Nederlands
Scheepvaart Museum Amsterdam (1983).
Deze laatste expositie omvat zijn "Artist
Impressions" van moderne zeilvaartontwer-
pen.
Recensies uit die tijd spreken een duidelijke
taal: "Naerebout toont zich in zijn doeken een
man die met beheerste geladenheid het pen
seel hanteert.
Naerebout combineert het monumentale met
een levendig gevoel voor het expressieve
detail. Hij onderstreept daarbij zijn opvat
ting met felle kleuren.
Monumentaal zijn de figuren waardoor hij
verraadt dat hij ook beeldhouwer is.
Naerebout is in de eerste plaats op de expres
sie gericht. Deze expressie openbaart zich niet
alleen in de soms hevige kleur, maar ook in
de kantige, bewogen, haast kubistische vorm
geving van zijn dijkwerkersserie, waarin hij
de strijd met de zee op markante wijze beel
dend heeft gemaakt. Naerebout laat hier
zien, dat hij ook beeldhouwer is: monumen
taal en bonkig zijn de figuren van ringrijders
afbeelding 2) en dijkwerkers. Hij ontwikkelt
een monumentale en plastische kracht.
Een Naerebout hebben is niet niets. Zelfs bij
de president van Ghana en keizer Hailie
Salasie van Ethiopië hangen zijn schilderij
en."
Gesigneerd Naerebout
Alhoewel niet helemaal strak te scheiden
kan het werk van Naerebout in grote lijnen
als volgt ingedeeld worden:
- realisme (afbeelding 1)
- kubistisch expressionisme (afbeelding 2)
(in de Lexicon van de Nederlandse beelden
de kunstenaars door Pieter A. Scheen, op
bladzijde 92 van deel 2, staat een van deze
werken afgebeeld)
'Kubistisch' - expressionistisch olieverschil-
derij van een Zeeuwse ringrijder (afb. 2)
16
Den Spiegel, oktober 1998
