transistorradiootje voor de nieuwste top
hits volgens Radio Luxemburg of Veronica.
Een meisje uit de buurt bezat zo'n transis
tor en droeg trots de luistervergunning bij
zich, die bij gebruik op straat 'altijd' ge
toond moest kunnen worden. Door haar
radiootje werden sommige tophits voor mij
al vroeg onsterfelijk: 'I'm gonna knock on
your door', 'There goes my heart again', 'I
can't stop loving you', 'Little ship', 'Mexico'
en nog veel meer.
Naast Stok was de 'moderne' winkelpui
van bloemenwinkel Dagelinckx. In die
gevel waren brokken natuursteen ver
werkt. In de etalage zag je luxe fleurige
bloemstukjes in kleine siervaasjes. De dik
ke meneer van de winkel, die mij alleen
groette als ik met mijn vader liep, kon je
vaak de 'onbewaakte' kruising, richting
Keersluis, op zien 'scheuren'in zijn BMW.
Steken we een beetje schuin over, dan had
je daar, met een portiek, Schoenmaker
Hintzen. Onze hak-, zool- en zelfs school
tasreparaties werden in deze zaak ver
richt. Met een geel vetkrijt markeerde
Hintzen de te repareren zones. Bij afgifte
van je schoenen stopte hij er een bruin
kaartje bij. Een duplicaat van het kaartje
moest bij afhalen worden overgelegd. Me
vrouw Hintzen hielp ook in de winkel. De
werkplaats bevond zich achter de winkel
en Hintzen had een knecht in dienst.
In het winkeltje van Zuivelhandel Poppe
op de hoek van de 'Verkuijl' kocht ik wel
komijnekaas. Of jonge kaas, gesneden in
grote plakken. Thuis spraken we van
Poppe-kaas. ('Wat voor kaas?' 'Poppe-
kaas!'). De oude heer Willem Poppe had in
het verzet gezeten en was nu wethouder.
De winkel werd schijnbaar alleen gerund
door een winkelmeisje. Om de hoek bij
Poppe verzamelden de melkboeren van
Vlissingen zich met hun elektro-karretjes
of (gemotoriseerde) bakfietsen. Zij kregen
per vrachtauto producten aangeleverd van
uit de Middelburgse melkfabriek. Er heer
ste daar een continu gerammel van flessen
in ijzeren kratten, die vijfhoog opgestapeld
met behulp van steekkarretjes werden
geordend. De melkbussen en melktanks
voor de losse melk werden in ruim water
met borstels op straat gereinigd.
Straal voor gek
De Verkuijl Quakkelaarstraat steken we
over naar Groente- en Fruitwinkel De
Rijke. Er was ook een verkooppunt in de
Van der Manderestraat, de groentehal.
Daar bediende de behulpzame Lieven Min-
derhoud. Met name voor mijn oma, en als
Lieven met vakantie was, kwam ik in de
hoofdvestiging aan de Scheldestraat voor
de sla, de geschrapte aardappeltjes en de
worteltjes. In de winkel en in de groente
hal werd machinaal geschrapt. Een zoon
van De Rijke, die in de winkel werkte, ver
ongelukte met zijn DKW op de oude
Rijksweg 58, op het viaduct nabij Goes.
Nog altijd denk ik aan Rinus, als ik Goes
via de oude Rijksweg nader.
Dan had je, bij de bushalte van de Stoom
tram Walcheren, dameskapper Corbeel.
'Coiffures' luidde het gevelopschrift. En
Schoenwinkel Roelse, een 'echte' Vlissing-
se zaak, kwam middenjaren zestig vanuit
'de stad' naar de Scheldestraat, maar wij
kochten aanvankelijk bij Van Kampen op
de Oude Markt.
Wat verder had je Taxibedrijf Kloet. Als de
baas, grijs golvend haar (een keurige heer
in dito pak) lachte, zag je een met goud
gevuld gebit. Zijn glimmende Amerikaan
se sleeën stonden in en om de garage met
Mobilpomp, of in de Bouwen Ewoutstraat
geparkeerd. M.J. Kloet reed ook trouwerij
en en begrafenissen. Dan Bloemenhuis
Adriaanse, de winkel van de heer en me
vrouw Klaas Adriaanse. Klaas drumde in
zijn vrije tijd bij tal van Vlissingse orkes
ten, combo's en duo's.
Nog wat namen: Bakker Groenouwe, meu
belwinkelier Van Belle (nog zonder zijn
Zonen) en herenkapper P. van der Hof. Bij
Van der Hof werd ik geknipt. Tijdens het
wachten las ik daar de Panorama, de
Revue of De Lach. Met foto's van wulpse
vrouwen en verder vooral gevuld met
'moppen'. Lang haar was mode. Maar Piet
van der Hof liet zich er niets aan gelegen
liggen je met een zo kort mogelijk geknipt
bolletje de straat op te sturen, conform een
afspraak met je vader. Terug naar huis
lopend, spiegelde je je in de etalages om
vervolgens vast te stellen dat je minstens
de eerstkomende drie weken 'straal voor
gek' liep. In de kapsalon herinner ik me
nog de zilverkleurige verstuivers met brui
ne of oranje knijpbal, waarmee een geurtje
werd uitgedeeld na de knipbeurt. Je zou er
wel eens stiekem in hebben willen knij
pen. Je kon er ook onbreekbare zakkam-
men kopen en scheerspullen van het merk
Old Spice. 'Onbreekbaar'vond ik altijd een
fantasievol woord: wauw, onbreekbaar!
12
Den Spiegel, oktober 2000
