Pierens op zijn praatstoel:
over het Gasthuis gesproken
Ad Tramper
Vrouwelijke bewoners in de
tuin van het Gasthuis. Met
rechts in het zwart mevrouw
Van Zeggelen, moeder van
het Gasthuis, 1928.
(Fotocollectie Gemeente
archief Vlissingen)
Abraham Pierens (1919) was eigenlijk liever
naar zee gegaan. Het lot besliste anders: zijn
ogen waren niet goed genoeg en bovendien kon
vader Pierens hem goed gebruiken in het ver
huisbedrijf van de familie. Als jongen van veer
tien (1933) stapte hij in het bedrijf. Na het
overlijden van Pierens sr. op 20 december 1955
nam hij samen met zijn zuster de leiding op
zich. Het bedrijfspand aan de Spuistraat moest
eindjaren zeventig het veld ruimen voor
stadsvernieuwing; tijd voor Pierens om te gaan
afbouwen. Tot in het eerste kwartaal van 1983
deed hij nog verhuizingen op speciaal verzoek.
Daarmee wist hij nog net zijn vijftigjarig
jubileum te halen.
Een speciale band had de familie Pierens
met het Gasthuis. Vader en moeder van het
Gasthuis, het echtpaar Van Zeggelen, wa
ren vrienden van de familie Pierens. Verhui
zingen voor het Gasthuis in de Hellebar-
dierstraat - nu Gemeentearchief - werden
meestal door het verhuisbedrijf Pierens uit
gevoerd. Abraham Pierens kwam dan ook
regelmatig in het Gasthuis, en kon daar
ook smakelijk over vertellen. Sommige
verhalen had hij van zijn vader of van de
vader of moeder van het Gasthuis. Een
aantal van deze verhalen passeren hieron
der de revue.
Pierens heeft een plezierige verteltrant en
daarom is zijn woordkeus dan ook zoveel
mogelijk letterlijk gevolgd. Eigen waarne
ming en 'van horen zeggen' wisselen elkaar
af, dat maakt ook een eigen inkleuring on
vermijdelijk. De door Pierens vertelde ver
halen spelen zich af rondom de Tweede
Wereldoorlog.
Van 1823 tot 1956 was het Gasthuis ge
vestigd in de Hellebardierstraat waar nu het
Gemeentearchief is. Naast een huisvesting
voor bejaarden functioneerde het Gasthuis
ook als ziekenhuis.
Eten
'Alles bij elkaar was het Gasthuis in de
jaren vijftig toch een verouderde toestand,
's Ochtends begon het met ontbijt en ach,
dat was niet slecht, maar nu zijn we beter
gewoon. Het middageten was zal ik maar
zeggen 'de potten van Egypte', dat was
Januari 2004
19