W1M HOFMAN
en hoe het allemaal zo gekomen is
Joost Bakker
Het is inmiddels ruim acht jaar geleden dat ik
de schrijver/dichter en beeldend kunstenaar
Wim Hofman voor het eerst ontmoette in de
Middelburgse boekhandel De Drvkkery.
De bekende Middelburgse beeldend kunstenaar
William Verstraeten (1951) had daar in
de passages naast cafélunchroom
De Brasserie een expositieruimte ingericht.
Wim Hofman was de eerste beeldend
kunstenaar die er zou exposeren.
Ongehinderd door enige kennis liep ik er binnen
en William die ik reeds jaren kende, begroette
mij hartelijk en zei terloops tegen de mij
onbekende kunstenaar en schrijver: 'Als wij
straks dood zijn, Wim, mogen wij bij Joost
in zijn galerie hangen. Die doet alleen maar
in overleden schilders'.
Niet bepaald een vrolijke introductie, maar wel
één waar wij toen hartelijk om konden lachen.
Dat ik beiden zou overleven, dat is dan
galeriegewijs, was niet erg aannemelijk,
dus zou het er wel nooit van komen. Niet voor
William en niet voor Wim Hofman waar ik
net kennis mee gemaakt had.
Nu vele jaren en met een derde Hofman
expositie in voorbereiding, moet ik weer
aan deze eerste ontmoeting met Wim Hof
man terugdenken. Beide kunstenaars zijn
deze eerste ontmoeting misschien alweer
vergeten. Hoe anders zou het lopen...
Thuis gekomen vertelde ik mijn vrouw
Annette over deze ontmoeting in De
Drvkkery. Tot mijn verbazing wist zij mij
precies te vertellen wie de Vlissingse beel
dend kunstenaar en schrijver Wim Hofman
was. Hij was niet alleen een beeldend kun
stenaar, maar vooral een beroemde kinder
boekenschrijver, die al heel veel prijzen,
gouden en zilveren griffels en penselen ge
wonnen had. Dit was dus blijkbaar een
hiaat in mijn kennis. Maar ja, om eerlijk te
zijn, ik had niet zo heel erg veel met heden
daagse kinderboeken. Als een goede huis
vader had ik mijn zonen op jonge leeftijd uit
de mij bekende kinderliteratuur voorge
lezen en erg veel hedendaags was daar
toen niet bij. Als alleenstaande, werkende
vader had ik ook erg weinig tijd en kennis
van zaken om mij daar verder in te verdie
pen. Maar eindjaren negentig werd ik daar,
na deze bijzondere ontmoeting in De
Wim's werktafel
Drvkkery, door mijn Annette over bij
gepraat, met haar dringende advies
om eens contact op te nemen met
Wim Hofman en een mooie expositie
over en met hem te organiseren in
mijn galerie. Nu ben ik niet iemand
die direct adviezen ter harte neemt, ik
was beroepshalve altijd gewend om ze
te geven; laat staan op te volgen, hoe
goed ook gemeend. Het heeft nog
jaren geduurd voor ik de telefoon pak
te om mijn stadsgenoot Wim Hofman
op te bellen voor een afspraak en om
te informeren of hij belangstelling had
bij mij in mijn Middelburgse galerie De
Vier Gemeten te exposeren.
4
Den Spiegel
