Inmiddels was het voorjaar 2002 en had ik
mijn activiteiten, na mijn prepensioen eind
2000, in een aanzienlijk groter pand in de
Middelburgse Lange Noordstraat voort
gezet. Ik had nu veel meer ruimte tot mijn
beschikking om naast mijn normale activi
teiten, overleden Zeeuwse kunstenaars, een
goede expositie van een hedendaagse kun
stenaar te organiseren. In mijn voormalige
kleine maar gezellige expositieruimte aan
de Kousteensedijk was dit onmogelijk ge
weest. Nu werd het tijd om Annettes advies
ter harte te nemen.
Wim Hofman reageerde positief, maar wil
de eerst kennis met mij maken en de gale
rie komen bekijken. Ook hij was, net zoals
ik trouwens, onze eerste ontmoeting van ja
ren daarvoor vergeten. Vreemd eigenlijk,
maar met geen woord hebben wij erover
gerept die middag. Het ijs was snel gebro
ken toen hij hoorde dat ik uit Eindhoven
kwam. Zijn Valkenswaardse oorlogsperiode,
hoe jong hij toen ook was, heeft een onuit
wisbare indruk op hem gemaakt en ik was
in dezelfde omgeving opgegroeid. En mijn
grootvader had de laatste jaren van zijn le
ven in Valkenswaard gewoond. Er was bij
na meteen een wederzijds gevoel van her
kenning.
Wij hebben die eerste middag veel gepraat
en koffie gedronken en eigenlijk weinig
over kunst gesproken. Meer over zaken die
ons dagelijks bezig hielden en het viel mij
direct op wat een originele geest Wim heeft
en hoe oorspronkelijk zijn gedachten zijn.
Dat moet natuurlijk ook wel als je schrijver
bent, denk je dan als buitenstaander en wat
een bescheiden man. Totaal geen poeha,
maar gewoon een hard werkende schrijver-
illustrator en beeldend kunstenaar, die
eigenlijk moeite heeft met al te veel be
langstelling. Geen kunstenaar die graag en
luidruchtig aan de weg timmert en met een
portfolio galeries langs gaat om daar te
vragen er te mogen exposeren. Eigenlijk
leken wij wat dat betreft wel een beetje op
elkaar. Want aanvankelijk vond ik het wat
gênant om te bellen voor een afspraak met
mijn beroemde stadsgenoot. Wim houdt er
eigenlijk niet van om aan een vreemde te
laten zien wat hij maakt en allemaal doet.
Schilderij van werktafel (particuliere collectie)
Na deze eerste aangename ontmoeting
volgden er meerdere en bezocht ik onder
andere zijn atelier, tevens werk- en schrijf
ruimte. Een heerlijke plek waar je van de
ene in de andere verbazing valt, door alles
wat er te horen en vooral te zien is. Een ge
noeglijk 'hol' waarin je je terug kan trekken
om te creëren. Een werktafel waarop het
een geordende puinhoop is, maar waar ook
geen voorwerp verkeerd of teveel ligt. De
juiste plek voor een originele geest. Wat
een aangenaam leven moet dat zijn, denk
je dan en een gevoel van gezonde jaloezie
bekruipt je. Wantje realiseert je dat het bij
tijd en wijle ook wel eenzaam moet zijn, al
tijd maar weer met een leeg blad papier of
karton beginnen om te schrijven of te schil
deren. Je moet over een enorme zelfdisci
pline beschikken om met grote regelmaat
je creaties het licht te doen zien, wil je zo
succesvol zijn als Wim Hofman.
Neen... dat zou mij, buiten het feit dat ik
niet scheppend creatief ben, niet lukken.
Jaar in jaar uit, u moet zich dat voorstellen,
dan maak ik liever mooie exposities van
zijn beeldende werk.
Juli 2006
5
