Ue oude dame en de boswachter
Karel Leeftink
Er is een oude dame. Een behoorlijk oude
dame, kun je wel zeggen. Een dame, die
de jaren des onderscheids bereikt heeft.
Ongemakken, gebreken, ouderdomsver-
schijnselen, die zijn haar allemaal niet
vreemd. Maar dat mag ook als je zo oud
bent, vindt u niet? Dan mag je best 'es een
steekje laten vallen. Maar het moet natuur
lijk niet te erg worden. Oud worden is één
ding, gezond blijven is een ander. En dat
valt deze dame niet mee. Ok, het lijf is er
nog, maar vertoont toch wat gebreken.
Gebreken, waaraan echt wat gedaan moet
worden, wil zij de komende jaren overleven.
En dat wil zij. Zij is per slot de oudste van
West-Europa. En dat moet zo blijven.
Dan is er de boswachter. Ok, ook niet meer
de jongste, maar toch nog redelijk vief en
energiek, vindt-ie zelf dan toch. Een nieuwe
boswachter, want zo lang is-ie dat nog niet.
Een boswachter voorlichting, pr en recre
atie, zoals dat zo fraai heet. Niet in één bos,
maar in alle natuurgebieden van dit deel
van het Rijk.
Ook boswachter van het bos, waar de oude
dame woont. Hij is er voor de reeën en de
gaaien, voor de meidoorns en de eiken. Hij
zorgt ervoor dat de paden en weggetjes in
het bos goed blijven. Zodat alle mensen uit
de buurt er kunnen wandelen en genieten.
En hij zorgt voor de oude dame.
De oude dame is het Fort Rammekens, het
oudste zeefort van West-Europa, maar dat
had u natuurlijk al begrepen. Een spoor
verleden, rust, stilte in de drukte van de
24-uurs economie een 'straatje' verderop.
Een brok onverzettelijkheid, robuustheid,
een stoere herinnering aan vervlogen tij
den.
Het was niet zo lang voor de Tachtigjarige
Oorlog, de Opstand, zoals die tegenwoor
dig vaak genoemd wordt, dat de zuster
van Karei V, Margaretha van Oostenrijk
opdracht gaf een al bestaande versterking
bij Rammekens, op het strategisch gelegen
zuidoostpunt van Walcheren uit te bouwen
tot een fort. Een militaire nederzetting, die
de toe- en afvaart van schepen naar en
Januari 2013
3
