üoeke Roos (1932-2014) Varen en
Vertellen
Ad Tramper
De ouwe reus is dan toch geveld. Even
leek hij te spotten met de wetten van de
medische wereld, maar uiteindelijk moest
hij zich toch bij het onvermijdelijke neer
leggen: op 14 juni overleed Doeke Roos,
82 jaar oud. Zijn betekenis voor de mari
tieme geschiedschrijving van Zeeland en
Vlissingen geven hem een plaats in het col
lectieve geheugen van stad en provincie.
Maar ook zijn markante persoonlijkheid zal
nog lang op het netvlies achterblijven.
Talrijke boeken en artikelen schreef hij
over zijn favoriete onderwerp: de zee. Dit
mondde in 2003 uit in het proefschrift Twee
eeuwen varen en vechten. Het admiralen-
geslacht Evertsen. Ook voor het blad van
de Vereniging Vrienden Den Spiegel schreef
hij vaak. Maar Doeke schreef niet alleen, hij
ging ook op pad om andere goeie dingen
te doen voor de stad. Enkele wapenfeiten.
Realisatie van het beeld van Maaiken Jans
(moeder Evertsen) op Boulevard Evertsen.
Een ander voorbeeld is het beeld van De
Vissersvrouw, dat eerst op de Nieuwendijk
stond en door zijn toedoen naar de Groene
Boulevard verhuisde. Zelfs de eigenaar
van Brasserie Montparnasse wist hij ervan
te overtuigen de naam te veranderen in
Brasserie Evertsen. Ideeën genoeg, hij ging
er mee aan de slag en bracht het tot een
goed eind. Bestuurders konden hem op de
stoep verwachten; netwerken, voelhoorn
tjes uitsteken en een charmeoffensief inzet
ten beheerste hij als geen ander.
Doeke was geen Zeeuw van afkomst, maar
handelde wel als een Zeeuw. De geschillen
tussen de gewesten Holland en Zeeland in
de zeventiende eeuw, trok hij soms door
naar zijn eigen leven. Hij hekelde het zo
genaamde Hollandocentrisme. Historici
bekijken de rivaliteit tussen de gewesten
Holland en Zeeland volgens hem te vaak
Doeke en Hilde Roos tijdens de opening van de ten
toonstelling Zeeuws Geweld in het Gemeentearchief
Vlissingen, 3 augustus 2012.
door een Hollandse bril. Ze raadplegen zel
den Zeeuwse archieven, voegde hij daar
nog aan toe.
Doeke was ook een verteller, hij verza
melde graag mensen om zich heen. Of het
nu ging om een lezing voor een groep of
op de bank bij hem thuis, er viel altijd wat
te vertellen, te beleven en veel te lachen,
want gezellig was het ook. Dan testte hij
zijn ideeën uit en werd er over meer zaken
dan alleen geschiedenis gesproken.
Zijn steun en toeverlaat was zijn vrouw
Hilde. Zoals Maaiken Jans de zaakjes voor
man en kinderen Evertsen regelde, zo re
gelde Hilde de zaken voor Doeke, een
mooie parallel.
Doeke Roos gaf de maritieme geschiede
nis van Vlissingen en Zeeland een gezicht.
Vlissingen mag hem dankbaar zijn.
Oktober 2014
3
