In 1972 noteerde een FZC-verslaggever
een verhaal over het weet-je-nog-welwin-
keltje onder de kop 'Winkeltje vol jeugd
herinneringen'. Mevrouw Siebols zei daarin:
"Er is nog nooit verbouwd. Ik houd niet van
dat moderne. En ik denk dat de mensen het
leuk vinden dat ik het bij het oude laat."
In het verleden was er weieens gesproken
over een verbouwing toen zij zich had aan
gesloten bij de supermarktgroep Sperwer.
"Ik zag daar niet veel in. Dat zou 15.000 tot
20.000 gulden gaan kosten. Daar begin ik
niet aan. Wanneer ik dat doe ben ik dood
en begraven en heb ik nog schulden." In
een tijd dat vele kleine kruideniers er de
brui aan gaven en supermarkten als pad
denstoelen uit de grond schoten, zei ze: "Ik
snap wel dat sommige kruideniers gestopt
zijn. Die willen graag 500 gulden per week
verdienen. Maar voor mij hoeft dat niet. Ik
ben nog fit en vitaal en waarom zou ik het
winkeltje aan de kant doen. Nou zie ik nog
eens mensen. Als je niets te doen hebt ben
je oud voor je tijd. Ik ben maar alleen dus
heb niet veel nodig.Anna Siebols is nooit
getrouwd, maar kinderen had zij volop.
Althans, als klant in haar winkeltje. Soms
moest ze weieens streng zijn: "Het wordt
de kinderen geloof ik niet meer geleerd,
hoe met geld om te gaan. Vroeger werd een
halve cent door kinderen bewaard. Maar
ik zie soms, dat als ze wat gekocht hebben
en wat losse centen terugkrijgen, ze het ge
woon op straat weggooien.
Als twaalf jaar later, bij haar tachtigste
verjaardag in 1984 opnieuw een PZC-ver-
slaggever binnenstapt, blijkt er in het win
keltje weinig veranderd. De verkoop van
kruidenierswaren is dan sterk teruggelo
pen, maar de meeste klandizie trekt het
snoepgoed. Wel heeft Siebeltje steeds meer
moeite met de mentaliteit van de jeugd die
haar winkeltje bezoekt. "Ik moet de jeugd
weieens hard aanpakken maar ik ben nog
steeds geïnteresseerd in hun problemen en
verhalen. De houding van de jeugd van
nu en vroeger verschilt als dag en nacht.
Ik moet weieens grof antwoorden want je
kunt niet teruggeven van de taal die ze uit
slaan. Het is allemaal jij en jou. Soms terg
ik ze weieens door te antwoorden: Wat wilt
Cl?"
Tijdens een drukbezochte receptie ter ge
legenheid van haar tachtigste verjaardag
vertelde zij de FZC-verslaggever nog niet
te willen stoppen met het winkeltje. "Ik
kan nu eenmaal niets anders en ben alleen
dus wat moet ik verder?" In verband met
de receptie ging de zaak wel twee dagen
dicht. Een unicum, want Siebols had de
winkel volgens eigen zeggen nog nooit een
dag wegens ziekte of afwezigheid moeten
sluiten. Wel vertelde zij van plan te zijn in
plaats van zes dagen per week vijf dagen
open te blijven. "Dan heb ik ook een vijf
daagse werkweek", sprak ze. Op de recep
tie kwamen honderden klanten, kennissen
en familieleden langs om haar rijkelijk in
de bloemetjes te zetten. Ze reageerde be
scheiden: "Ik hoef geen geschenken, zoals
een televisie. Die heb ik nog nooit gehad.
Daarvoor heb ik ook helemaal geen tijd",
had Siebeltje van te voren laten weten.
Over de auteur:
CERARD VAN DER HOEVEN, journalist/
verslaggever voor Weekkrant De Faam,
auteur: 'De Keersluismoord-Een dubbele
roofmoord in Vlissingen', 1937 (uitga
ve: 2003); 'Piekboek', herdenkingsboek
40 jaar De Piek in Vlissingen) (uitgave:
2011)
De auteur werkte in het verleden onder
andere bij de PZC, Omroep Zeeland, Radio
Maximaal, Maximaal FM, Maximaal TV
en schreef eerder voor onder andere Den
Spiegel, De Wete, Provinciale Zeeuwse
Courant.
Oktober 201 5
Bronnen:
- PZC28nov. 1972;
- PZC 13 nov. 1984;
- PZC 14 nov. 1984;
- PZC 15 febr. 1993;
Wiewaswie.nl;
Gemeentearchief Vlissingen
21
