was hedendaagse kunst en een theater uit
eindelijk in één gebouw onder te brengen.
Cultuurverschil
Dat beschikbaar stellen was tegen het zere
been van de toenmalige conservator van
het museum, die daar zelf graag het hele
jaar door historische exposities wilde pro
grammeren. Door die houding heerste tus
sen hem en de hedendaagse kunstpaus
altijd een vrolijk cynische sfeer. Niet dat
ze elkaar in de haren vlogen, in tegendeel
zelfs: beiden zijn zeer creatieve geesten die
elkaar goed aanvulden, maar in deze 'sa
menwerking' ging niet alles van een leien
dakje en van harte.
De museumcollega's, getraind om zeer be
hoedzaam om te gaan met kunst uit oudere
tijden, keken hun ogen uit hoe de moderne
kunstwerken soms nog ter plekke in elkaar
werden getimmerd of met verf bijgewerkt.
Soms vonden ze het getoonde prachtig
maar vaak zeiden ze tegen elkaar: "hier
zijn wij nog niet aan toe". En, trouw aan de
baas, lieten ze zich behoorlijk kennen door,
hoewel welkom, afwezig te zijn bij de ver
nissages. Ja, na afloop kwamen ze langs
als de restjes wijn werden uitgeschonken.
muZEEum
Die gedoogconstructie eindigde abrupt
toen het Stedelijk Museum Vlissingen na
110 jaar ophield te bestaan als gemeente
lijke instelling. De gemeentelijke collectie
verhuisde samen met het personeel naar
het nieuwe Zeeuws maritiem muZEEum,
dat vanaf 2000 wordt beheerd door een pri
vate stichting. Hoewel in oppervlakte veel
groter dan op het Bellamypark, werd bij de
inrichting ervan geen millimeter ruimte ge
reserveerd voor de activiteiten van Bureau
Beeldende Kunst. De directeur van het
nieuwe museum was eindelijk verlost van
de verplichting tot het tolereren van het
gebruik van ruimten door derden. Voor de
kunstcollectie en het Vestzaktheater is de
voormalige Willem III kazerne omgetoverd
tot het eigen onderkomen zoals in 1981
was beloofd door wethouder Bruinooge.
Bellamy
Hoe je het ook wendt of keert: de samen
werking van destijds op het Bellamypark
leverde wel meer bezoekers op, hoewel
dat dan ook weer werd ervaren al een con
currentiestrijd. Gek genoeg heeft Jaco
bus Bellamy in 1989 onbedoeld tijdens de
scheiding, zacht gezegd, reuring veroor
zaakt in die competitiestrijd om de bezoe
ker. Bedacht was dat voor de allerlaatste
hedendaagse kunsttentoonstelling in Bel
lamy 19 vijfendertig Zeeuwse kunstenaars
hun visie konden geven op het gedicht
'Roosje' van Jacobus Bellamy. Dat dit niet
helemaal gelukt is, blijkt uit de recensie in
de PZC van Nico Out. Hij sprak zijn verba
zing uit over de wel erg vrije interpretatie
van de kunstenaars. Fijntjes voegde hij er
aan toe dat de tekst van Roosje op zaal lag,
dat moeten de kunstenaars dus toch gezien
hebben!
Dat Roosje op zaal lag, kwam echter niet
uit de koker van die vijfendertig kunste
naars of de hedendaagse kunstpaus. De
museummensen hadden namelijk als te
genhanger in een kleine zaal, ook op de
benedenverdieping, een piepkleine expo
sitie ingericht met hetzelfde thema. Maar
niet met objecten die geïnspireerd waren
dóór Roosje, maar: met Roosje zelf. In de
vitrines lagen alle versies van het gedicht
'Roosje' uit het bezit van het gemeentear
chief en van waar het maar te vinden was.
En om de sereniteit van een antieke boe
kencollectie te onderstrepen was achter in
het zaaltje een grote ebbenhouten spiegel
kast geplaatst waarin een groot deel van
de bibliotheek van Willem van der Os, on
der andere het bijna complete oeuvre van
Jacobus Bellamy. Zo. Dat zal ze leren: zij
een mengelmoes van hedendaagse visie
op Roosje of wat daar voor door moest
gaan, wij het echte werk! Eens kijken wie
de meeste aandacht trekt!
Boudewijn Büch
Onbedoeld en zeer onterecht won het mu
seum dit met glans en kreeg daarbij hulp
van misschien wel de grootste fan van Ja-
26
Den Spiegel
