Achtergebleven Phoenix-caissons bij Arromanches.
(Collectie Cor Heijkoop)
uit Texas afkomstige officier beschreef het
als volgt: 'de sleepboten waren net cow
boys tussen een groep wilde dieren'. Hoe
hadden de Phoenix-caissons zich gehouden
tijdens de zware storm zal een oplettende
lezer zich afvragen.
De caissons waren goed bestand tegen
overdruk van buiten, maar slecht tegen
overdruk van binnenuit. De caissons waren
van boven open en daardoor ontstonden de
problemen. Verschillende onderdelen van
de kunstmatige haven belandden op het
strand van Arromanches en vormen heden
ten dage een toeristische attractie van eer
ste orde.
Om in de toekomst dit soort problemen te
voorkomen werd een nieuw concept geko
zen, waarbij het meest in het oog viel de
bouw van nieuwere en grotere caissons, het
zogenaamde Ax type. Deze kolossen waren
aan de bovenkant gesloten.
Het voortzetten van de bouw van de grotere
Ax-caissons had echter een militair strate
gisch en wellicht politiek doel.
De geallieerde legerleiding hield er reke
ning mee dat in het verder verloop van de
oorlog de belangrijke haven van Antwerpen
onbruikbaar zou zijn als gevolg van Duitse
vernielingen.
In dat geval zou men voor Oostende een
tweede kunstmatige haven aanleggen,
conform het systeem van Arromanches.
Verder sloot men niet helemaal uit dat de
Russische troepen via de Oostzeestaten en
Denemarken naar het westen zouden op
rukken. In dat geval zou men een landing
uitvoeren met een kunstmatige haven aan
de Deense kust met het doel de Russen te
stoppen.
Echter in het verder verloop van de oorlog
waren de Ax-caissons niet meer nodig en
dus overbodig. Met een aantal niet be
schadigde en geborgen Bx-caissons uit
Normandië vormden deze eenheden een
belangrijke schakel bij het dijkherstel in
Zeeland.
De inundatie van Walcheren
Nadat Antwerpen nagenoeg ongeschon
den in handen was gevallen van de geal
lieerden wilde met name veldmaarschalk
Montgomery doorstoten naar het hart van
Duitsland: het Ruhrgebied.
Montgomery ging er vanuit dat de Duitse
eenheden dermate verzwakt zouden zijn,
dat met een luchtlandingsoperatie dicht bij
de Duitse grens een begin kon worden ge
maakt met een totale uitschakeling van het
Duitse leger.
Onder de codenaam Market-Garden werd
een luchtlandingsoperatie uitgevoerd onder
andere bij Arnhem, maar deze zou op een
totale mislukking uitlopen.
Generaal Eisenhower hechtte meer belang
aan een goede aanvoerhaven, dus Ant
werpen, maar realiseerde zich heel goed
dat dan de zwaar verdedigde Scheldemond
geheel in geallieerden handen moest zijn.
Nadat na felle gevechten de zuidelijke
Scheldeoever in geallieerden handen was,
kon men nog altijd niet over Antwerpen be
schikken omdat de Scheldemond nog altijd
beheerst werd door Duits geschut op Wal
cheren.
Men besloot tot een aanval op Walcheren,
nadat het eiland door middel van luchtbom
bardementen op de zeedijken onder water
was gezet. De Duitse verdediging zou op
deze wijze behoorlijk worden aangetast.
Aldus werden de dijken op een viertal plaat
sen gebombardeerd te weten: Westkapelle,
Veere en Vlissingen, (Nolledijk en Ramme-
kens). De tuin van Zeeland stroomde na de
bombardementen langzaam onder water.
Nadat Walcheren onder water stond, volgden
de landingen op 1 november bij Vlissingen
Den Spiegel
14
