Enkele reis naar Vlissingen
Jules Braat
De uitwijzing van ongewenste personen uit
Zuid-Afrika rond 1900.
Via de media worden we geregeld
geconfronteerd met vluchtelingen. Als gevolg
van oorlogsgeweld of vervolging proberen
talloze mensen een veilig land te bereiken. Er is
echter niets nieuws onder de zon, ruim 100 jaar
geleden fungeerde Vlissingen als opvanghaven
voor mensen uit Zuid-Afrika. Het ging daarbij
om personen die door de Engelsen gedwongen
waren het land te verlaten. Om die situatie te
begrijpen eerst iets over de historie
van Zuid-Afrika.
De Vereenigde Oost-Indische Compagnie
In 1652 stichtte Jan van Riebeeck in het
zuiden van Afrika een verversingspost voor
de Vereenigde Oost-Indische Compagnie.
VOC-schepen konden daar op hun reizen
naar en van Oost-Indië voorraden aanvul
len en zieke bemanningsleden aan land zet
ten en vervangen.
Het gebied bleef bijna 150 jaar in Neder
landse handen maar werd in 1795 door
de Engelsen bezet. Na een korte periode
van opnieuw Nederlands bestuur kwam
het in 1806 definitief in Engelse handen.
Daarmee begon een verengelsing die bij de
bewoners van Nederlandse komaf (ook wel
Boeren genoemd) gevoelens van achter
stelling opriepen.
Grote Trek
De ontevredenheid onder de Boeren liep
in de loop van de tijd hoog op en leidde
in 1835 tot de Grote Trek. Zij trokken met
hun gezinnen in ossenwagens noord- en
oostwaarts waarbij het tot gevechten met
de daar wonende Zoeloebevolking kwam.
Na een aanvankelijke nederlaag wisten de
Boeren de Zoeloes te verslaan.
Later stichtten de Boeren in het noorden
twee onafhankelijke republieken te weten
Oranje Vrijstaat, hoofdstad Bloemfontein en
de Zuid-Afrikaanse Republiek (Transvaal),
hoofdstad Pretoria.
Spotprent op Paul
Kruger als David en
John Bull (Groot-
Brittannië) als Goliath
tegenover elkaar in de
Transvaal. Verschenen
in de bijvoegsel van 'De
Kroniek' van 10 mei
1896. Litho Marius
Bauer;
Collectie Rijksmuseum.
Den Spiegel
