Een huwelijk en roombroodjes
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte
Souburger Piet Kranenburg verplicht in
Duitsland. Hij begon als buschauffeur
in Wilhelmshaven en later in Wolfsburg.
Daar vervoerde hij werknemers van en
naar de grote fabrieken waar de Kever
werd gebouwd. Zo noemde men de auto
in de volksmond die eigenlijk 'Kraft durch
Freude' heette. Later rolden er ook leger
voertuigen uit de fabriek zoals de beroem
de 'Kübelwagen'. Na het capituleren van
Duitsland kwam hij terug naar Nederland.
Na een treinreis van vijf dagen (in een
kolenwagon) belandde hij in Limburg. Hij
stalde zijn koffer bij een Limburgs gezin en
liftte terug naar Zeeland. Vanaf Bergen op
Zoom kon hij met een tot bus omgebouw
de vrachtwagen tot in Goes komen. Vanuit
Goes reed er een trein naar Middelburg en
Vlissingen. Op de station van Souburg
stapte hij uit en werd verwelkomd door
zijn vader die bij de Spoorwegen werkte.
Wat hij in Souburg aantrof was met geen
pen te beschrijven aldus Kranenburg.
Alles stond onder water. Met een lad
der moest hij naar de eerste verdieping
klauteren van zijn ouderlijke woning in
de Braamstraat. Het was een enorme op
luchting dat 'zijn Sjaan', die hij voor de
oorlog had leren kennen al die tijd op hem
Herinneringstegeltje, vervaardigd ter gelegen
heid van het huwelijk tussen P.J. Kranenburg
en A.N. Cijsouw. (Particuliere collectie)
had gewacht. Omdat zij een woning kon
den betrekken in de Burchtstraat beslo
ten zij snel te gaan trouwen. Het huwelijk
vond plaats op 28 augustus 1945 in het
gemeentehuis aan de Kanaalstraat, waar
tegenwoordig Omroep Zeeland is geves
tigd. Bij het organiseren van het huwelijk
moesten ze terdege rekening houden met
eb en vloed vanwege de inundatie. Na
het burgerlijk huwelijk in het gemeente
huis vond het kerkelijk huwelijk plaats in
de Hervormde kerk aan het Oranjeplein,
dat ook bij vloed gedeeltelijk droog stond.
De bruiloft kende een feestelijk vervolg in
het nabijgelegen café, waar tegenwoor
dig een Chinees restaurant is gevestigd.
Vrienden en kennissen schonken het
bruidspaar de nodige distributiebonnen
waardoor er, ondanks de schaarste in die
tijd, een feestje kon worden gehouden. De
bruiloftsgasten wachtte nog een verras
sing. Het bruidspaar had een plaatselijke
bakker gevraagd om iets lekkers klaar te
maken om de bruiloft een extra feestelijk
tintje te geven. Tijdens het feest zwaaide
de deur open en de bakker verscheen met
een schaal roombroodjes. Een dergelijke
traktatie was zeer bijzonder in die tijd en
de gasten vielen er op aan. Het duurde
echter niet lang of de eerste gasten ver
dwenen richting toilet. Andere gasten
werden daardoor verplicht zich naar bui
ten te begeven en bij de kerkmuurtjes de
verorberde broodjes aan de straatstenen
te schenken. Piet Kranenburg, die onlangs
de leeftijd van 100 jaar bereikte, ver
moedt dat de bakker destijds eierpoeder
had gebruikt dat de stempel van versheid
niet meer mocht dragen. De volgende
dag werden ook de kinderen van de na
bijgelegen school, waar het restant van
de broodjes naar toe was gegaan, ziek.
Naderhand hoorde het bruidspaar dat er
in het dorp werd gefluisterd dat er tijdens
het huwelijksfeest in het café te veel was
gedronken met de overgevende bruilofts
gasten bij de kerkmuurtjes als gevolg.
Januari 2021
9
