M'N BAES EI M'IN 'T NAESCHOF OP'EZEID
M'n baes ei m'in 't naeschof op'ezeid.
Ie z'ei: Je wor aoe stillan t'oud.
M'n lief, wir a'k op 'ebouwd
m'n leven lank, ei't dan noe of'eleid.
M'n staessens zu nie mi verrotte,
wan deur de peeslik zik nooit mi gae.
En op de keetestoel za een aar motte
schove, wan ie kan nie voe doe-niet stae.
't Aer van den 'ingst za'k nooit mi reeje.
M'n mlsklomp'n én of'edae.
M'n maat wou z'é, mer ik zei: Neeje,
die klomp'n gae, wir ik za gae.
Ik gieng nlr 'uus. De vrouwe stieng
bie 't verke. Ineens anschouwden ik
eur leeftied, eur maegerte, eur stieve rik,
de greeuwe musse, die langs eur wezen 'ieng.
Voe ons wordt'dan noe aevend. De vrouwe
en ik, ons bin ineens stik-oud.
Me kruupe oal mê naeder toe de schouwe,
mer ons lief bluuf koud.
M'n zekelstoel is deur'ezete,
den gerendon is deur'esmoord
Bie ons is 't oal geliek verslete.
An God noe 't oalderleste woord.
Heere God.
Zonder m'n vrouwe kan ik 't nie rooie
en zonder mien kan zie nie bestae.
Brieng ons tegaere toe de dooie,
lit ons toch nie allenig stae.
