'In eens stik oud'
Den baes ei m'int naeschof ezeid
ie zei: Je wor noe stil an't oud
m'n lief - wir a 'k op hebouwd
m'n leven lank - ei 't dan noe of eleid.
M'n staesens zü nie mi verrotte
wan - du de pee slik zak nooit mi hae
en op de keete stoel za een aor motte
schove
wan vo doe nie kan die di ni stae.
't aer van den ingst za'k nooit mi ree je
m'n mis klompen dan noe of e daè...
m'n maot wou z'è - mè ik zei néé je
die klompen gaè - wer ik za gae.
Ik ging naer uus - de vrouwe stieng bie 't
verke
ineens aanschouwden ik d'r leeftied
eur maegerte - eur stieve rik
eur greeuwe musse, die langs eur wezen
ieng.
Voe oens wor't dan noe aevend
de vrouw en ik ons bin in eens stik oud
m'n krüüpe oal mè naer toe de schouwe
mè ons lief bluuef koud
M'n zekel stoel is deur eslete
d'n errendon is deur esmoord
bie ons is 't oal heliek verslete
an Hod noe 't allerleste woord.
Ere Hod,
zonder m'n vrouwe kan ik ut ni roöje
en zonder mien kan zie nie bestae
brieng ons tegaere nae de dooi je
laet ons toch nie alleenig gae.
Biezelinge, Henk Nieuwenhuize (zoon van
hoofdonderwijzer te Kapelle)
gaf dit gedicht in 1938 aan zijn school
vriend Jaap v. d. Berg uit Goes.
De redactie kreeg het gedicht van Mevrouw
J. Snoek-v. d. Berg uit Vlissingen.
32
