Reactie van lezers
had ook praktische bezwaren. De annotatie ontbreekt en dus ook de mogelijkheid tot verifi
catie. Hoe kan worden gecontroleerd wie wat heeft gezegd? Ik kan ook niet geloven dat Sla
ger alle landarbeiders heeft ondervraagd. Als dit waar was en allen waren uitgesproken
negatief over hun voormalige broodheer, waarom is hij dan bang dat de boeren hem twintig
jaar later geen interview toestaan? Tegenover de boeren kan hij toch verklaren dat niet zijn
mening, maar die van de landarbeiders in het boek doorklonk? De boeren zouden zich ver
eerd moeten voelen wanneer Slager hen wilde interviewen!
Wat Slager in het interview naar voren brengt, klinkt weinig geloofwaardig. Hiervoor stelde
ik dat ik zijn boek over de landarbeiders niet zo serieus nam. Nu, meer dan een jaar later, wil
ik nog een stapje verder gaan: op grond van zijn uitspraken in het interview ben ik geneigd
de denkwereld van de heer Slager in zijn algemeenheid niet langer serieus te nemen. Een
zichzelf respecterend lokaal historicus heeft bij hem niet veel te zoeken.
Noten:
1. Zie: Douwe Draaisma, 'Het innerlijke flitslicht' in: Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt, (Groningen 2001), 62.
2. Idem,Trauma en herinnering', 113-136.
3. Kees Slager. Landarbeiders: verhalen om te onthouden. Nijmegen 1981 en Albert Kort. Geen cent te veel: armoede en
armenzorg op Zuid-Beveland, 1850-1940. Hilversum 2001.
4. A.Th. van Deursen, Het kopergeld van de Gouden Eeuw (4 dln) Assen/Amsterdam 1978-1980 en Een dorp in de polder.
Graft in de 17e eeuw. Amsterdam 1994. Ook in het buitenland hebben beroemdheden als C. Ginzburg en E. Le Roy Ladu-
rie overtuigend aangetoond dat het wel degelijk mogelijk is op basis van schriftelijke bronnen een (lokale) geschiedenis te
schrijven waarin de gewone mens centraal staat.
Op het artikel van J.H. Midavaine over 'Het kind van de rekening' in Spuije nr. 56 blz 15-20
reageerde Paul Harthoorn met zijn artikel in dit tijdschrift, zie pag. 28
Tijdens de vertelavond op 13 november 2002 met verhalen in Zuid-Bevelands dialect door
Toon Martens werd het verhaal over de kindermoord in Heinkenszand van de heer J.H. Mid
avaine verteld in ons dialect. Zelfs voor niet Zeeuwen te verstaan door Toon's boeiende
manier van vertellen en zijn goede beheersing van ons dialect.
Jopie Minnaard, voor de tweede keer onze gast met verhalen over 'Het roze suikerbeest', 'Een
moeder die op haar dochter wacht' en vele andere, zo gevoelig en goed voorgedragen, verha
len over heden en weleer. Tot tranen toe bewogen. Dank je wel Jopie en Toon voor de fijne
avond in het gemeentearchief in Goes!
35
