naamde kegelroller. Deze had vier rollen
die taps toeliepen en van onderen met gas
werden verwarmd. In deze rol stopte men
het deeg en het deeg kwam aan de smalle
zijde als een streng uit de roller. De streng
deeg werd vervolgens machinaal afgesne
den.
Nadat de heer Geense zich van de knel
lende banden van de firma Van Melle had
ontdaan leverde hij zijn suikerwaren aan
de bedrijven Duvekot, Kok en Potter in
Goes. Hij bleef ook aan Van Melle leveren,
maar op de flessen snoepgoed kwam een
label met zijn eigen naam te staan. Ook
leverde hij aan leveranciers in Tholen,
Zierikzee en Zeeuws-Vlaanderen (Klooster-
zande en Breskens), MCD (Doeleman in
Zierikzee die het snoepgoed verkocht onder
eigen etiket), men leverde zelfs tot in
Amsterdam boterbabbelaars.10' Naast de
heer Geense waren zijn vrouw, een pleeg
dochter van de familie Geense, een knecht
en de heer en mevrouw Van de Velde in het
bedrijf werkzaam.
Nadat men met de fabricage van bonbons,
agar-agarblokjes, rumbonen en limonade
siropen gestopt was, ging men over op de
productie van vele soorten babbelaars: ule
vellen (glas-, choco- en boter-), polkabrok-
ken (grauw en wit), kaneelbrokken, drop-
brokken, muntbrokken, boerenbabbelaars
(donker), lichte kussentjes, suikerspekken,
roomboterbabbelaars, zure babbelaars en
hoestessence.
Kaneelbrokken, dropbrokken, muntbrok
ken en hoestessence fabriceerde men
vooral in de wintertijd. De zure babbelaars
werden in de suiker gerold. Het zout werd
nooit meegekookt met de suikermassa
omdat anders de babbelaars vochtig wer
den. De babbelaars werden ook niet zo
maar in blikjes gefrommeld. Iedere babbe
laar werd in een papiertje verpakt en
vervolgens in een trommel gedaan, zodat
de babbelaars niet zouden gaan kleven.
Uit de correspondentie met A. Mulder
blijkt dat de babbelaars werden 'gegreind'
om ze droger te maken en zo het plakken
tegen te gaan. Men bracht een suikerlaagje
aan op de babbelaars:men neemt maar
een groote emaille bak of een biscuitblik.
Doe dat ruim halfvol met witte suiker. De
ballen heeft men dan daar liggen op een
plaat ofwel op de steen. Men maakt dan de
handen goed nat in schoon koud water, en
roert dan maar door de babbelaars tot ze u
aan de handen beginnen te kleven en gooi
ze dan in de klaar gezette suiker. Een moet
ze dan omroeren met lepel of spatel, en als
ze er dan allemaal in en goed om geroerd
zijn dan laat ze maar een half uur in de
suiker staan doch tusschen tijd 2 a 3 maal
om roeren en daarna kan u de ballen er
weer uit halen en om de grove suiker er af te
krijgen dan moet u ze even heen en weer rol
len in eenen Kwatta doos of zoiets
Chocoladebabbelaars werden met behulp
van cacaobroden gemaakt. Cacaobroden
waren brokken cacao van zo'n vijf kilo
zwaar. Deze broden werden geleverd door
Van Houten uit Weesp. De cacao was bitter
en vet. Mevrouw Van de Velde: 'Ik lustte
graag een stukje chocolade, maar van deze
chocolade bleef ik wel af, die was niet te
eten'.
De heer Van de Velde: 'Om te kijken of het
suikerdeeg op de goede temperatuur was,
had ik van vader nog iets anders geleerd.
Hij noemde dat op de proef. Je maakte je
vingers nat, haalde deze snel door het
kokende deeg in de pan en proefde vervol
gens van het deeg. Als het in de mond
kraakte was het deeg goed. Maar op een
keer was vader ziek en ik had niet goed
geluisterd. Toen heb ik mijn vingers heel
erg verbrand'.
Het deeg voor babbeluten (=soort toffee
met een suikerlaagje) werd door een wals
gehaald en in stukken gesneden. Vervol
gens werden de babbeluten door een zoge
naamde drageeketel gehaald. Dit was een
ronde ronddraaiende ketel die verwarmd
werd met een gasleiding. In deze ketel
werd met een lepel suikersiroop gegoten;
door dit procédé kwam er een stoflaag over
de babbelaars. Vervolgens werden de bab
beluten door de poedersuiker gehaald. Ze
werden in plastic zakjes gedaan en vervol
gens in koekblikken. De blikken werden
besteld bij de Verenigde blikfabrieken in
Dordrecht. De blikken werden voorzien
8
