De bevrijding van Wissenkerke en Kamperland
Soms vertellen mensen in brieven over de historische gebeurtenissen die zij hebben meege
maakt. Als na een overlijden de erfgenamen zich over de nalatenschap ontfermen, kunnen
dergelijke brieven weer te voorschijn komen.
Zo komt onderstaand verhaal uit een brief geschreven aan het einde van de Tweede Wereld
oorlog. De schrijfster, een toen ongeveer 29-jarige vrouw, verbleef in 1944 tijdelijk op een
boerderij in Wissenkerke. Aan haar broer en zijn gezin op het geïnundeerde Schouwen-Duive-
land vertelt zij over de bevrijding van het dorp Wissenkerke.
De schrijfster had er geen bezwaar tegen dat haar verhaal hier gepubliceerd zou worden.
Haar naam maakte zij echter liever niet bekend.
Impressies van een ooggetuige 'uit 1944'
Dinsdag 1 november is het een beetje span
nende dag, want er is bericht gekomen dat
de Canadezen met hun tanks in
Wolphaartsdijk klaar staan om over te
komen naar Kortgene. Velen zijn nieuws
gierig en pakken de fiets om daar te gaan
kijken, maar de meesten blijven toch thuis.
Het landwerk ligt stil en zoodoende zit hier
de heele familie 's middags gezellig thee te
drinken, behalve ik zelf, want ik ben nog
een poosje naar bed gegaan (herstellende
van een geelzucht) en lig naar de fietsen te
kijken, die ik in de verte over de straatweg
naar Geersdijk zie rijden. Ineens zie ik iets
dat vlugger rijdt dan de fietsen. Het lijkt
wel een auto, dan zie ik er nog een en nog
eenHet dringt plotseling tot me door,
dat zijn de Canadezen. Ik geef een paar
schreeuwen en daar komen ze allemaal het
kamertje binnen gevlogen. Intusschen
waren de tanks bijna bij het dorp en moes
ten we ergens op gaan staan om ze over de
haag heen te kunnen zien.
De tanks zijn het dorp doorgereden en een
eindje daarbuiten blijven staan. Er waren
weinig militairen bij. Ze hebben zich hier op
het eind van de dijk opgesteld en velen gin
gen er kijken. Maar er werd al spoedig ver
zocht of de menschen zich wilden verwijde
ren, want het trok teveel aandacht van de
vijand als er een groote groep stond. Later
reden er particuliere auto's van Noord-
Beveland en die brachten andere Canade
zen op hun post. Wissenkerke was dus
bevrijd zonder dat er een schot gelost was.
Tegen de avond kwamen leden van de
Ondergrondse met geweer op de schouder
om weggekropen Duitsers op te sporen en
krijgsgevangenen weg te brengen.
's Avonds brandden de Canadezen aan de
dijk een kampvuurtje en daar het nogal
rustig was zijn we maar naar bed gegaan.
Woensdag 2 november is er 's nachts af en
toe geschoten, maar we voelden ons nogal
veilig achter de dijk en zijn maar blijven
liggen, 's Morgens begonnen ze de aanval
op Kamperland, waar nogal wat Duitsers
zaten. De tanks zijn tot dicht bij Kamper
land doorgereden en hebben een paar waar
schuwende schoten gelost, maar de Duit
sers wilden zich niet overgeven. Na een
half uur werden de Canadezen het wachten
moe en hebben een schuur, waar Duitsers
inzaten, in brand geschoten. Toen wilden ze
wel hun handen in de hoogte steken en
weldra hoorden we zeggen dat Kamperland
was overgegeven en spoedig daarop zagen
we troepjes krijgsgevangenen over de dijk
marcheren. Het was zulk mooi weer dat we
bij Bak naar de dijk zijn gegaan. Enkelen
gingen op het eind van de dijk naar de
krijgsgevangenen kijken. Ineens hoorde ik
een doffe klap, er floot wat door de lucht en
met een knal sprong het dichtbij uit elkaar.
Ik ben toen maar naar huis gegaan want er
vlogen steeds meer van die dingen. De
anderen zaten intusschen bij de Canadezen
aan de dijk en hadden een cigarette gekre
gen. Toen die dingen gingen vliegen zeiden
de Canadezen dat ze weg moesten gaan.
Jacob Bak had nog gevraagd waar die
kogels vandaan kwamen, maar dat wisten
ze ook niet. Ze zijn toen onder langs de dijk
naar huis gekomen en telkens als ze wat
hoorden fluiten hadden ze zich tegen de
23
