De slag om de Schelde
dig. Onze vriendschap duurde 55 jaar en
werd met het jaar sterker. Het enige pro
bleempje waar ik mee zat was dat mevrouw
tegen de kinderen had gezegd dat ik
perfect Engels met een heldere uitspraak
sprak en dat ze dus heel goed met mij hun
Engels konden oefenen. Daarom moesten
ze veel, heel veel, met mij praten en dat
gebeurde vaak tot drie uur 's nachts. Dit
werd mij een beetje te veel, want ik moest
echt alles uitleggen over Engelse tradities,
geschiedenis en de gekste dingen. Toen ik
dus op een avond, nadat ik naar het hoofd
kwartier was opgeroepen vanwege een
kleine aanval vanuit Schouwen - het eiland
dat nog steeds bezet was door de Duitsers -
van de brigadegeneraal te horen kreeg dat
ik me wat laat gemeld had, moest ik op het
hoofdkwartier gaan wonen. Ik kreeg een
kamer in het hotel dat eigenlijk gewoon
een officiersmess was. Davis, mijn oppasser,
was er om me te bedienen tijdens de lunch
en het ontbijt, naast zijn andere taken. Het
was allemaal erg comfortabel en ik had
er een goede tijd zo rondom de Kerst. Ik
leerde ook allerlei Nederlandse tradities.
Marieke leerde me schaatsen op de slootjes
en dan kon ik Antwerpen zien. Ik zag dan
regelmatig een machtig vuurwerk wanneer
men probeerde de vliegende bommen neer
te halen met een spervuur van lichtspoor
granaten. Opnieuw realiseerden de mensen
in Zeeland zich hoeveel geluk ze hadden nu
ze bevrijd waren van hun onderdrukkers.
Noten:
1. In 1994 is in de duinen bij Westkapelle een Weasel
opgegraven. Een Weasel is een rupsaangedreven voer
tuig met drijftanks voor personenvervoer en verbin-
dingstaken.
2. De schrijver doelt op een reproductie van een schilderij
van de landing dat hangt in een vergaderruimte van
het gemeentehuis in Domburg.
3. Marieke is een dochter van de familie waar Donald
later ingekwartierd was.
4. Bedoeld wordt de Gereformeerde Kerk aan de Westwal
in Goes.
Frans M. Franken
Een nergens beschreven aandeel in de
voorbereidingen van de slag om de Schelde
vond plaats ten kantore van de Firma
Franken en Van Weel in Goes.
Als leverancier van landbouwwerktuigen
kon de firma in zogenaamde Spergebieden
komen. Zo ook vertegenwoordiger Wil
lem de Poorter. Samen met mijn vader,
M. Franken, had hij uitgerekend hoeveel
meter hij fietste met één omwenteling van
het pedaal. Zo reed De Poorter een paar
jaar langs alle militaire werken bij de
Sloedam en noteerde de afstanden in een
boekje. De geheimtaal was: hij noteerde
het als nummers van onderdelen van land
bouwwerktuigen die aan een boer geleverd
zouden moeten worden. Op kantoor werkte
hij dit samen met mijn vader uit en zij ver
werkten het op kaarten. Daarna werden
microfilms gemaakt en die gingen langs
geheime kanalen naar Engeland.
En waarom is dit niet bekend? Heel een
voudig: zij, De Poorter en mijn vader, de
mensen van de microfilms en die van de
geheime transportlijn vonden het niet
nodig om op de voorgrond te komen. Ze
deden immers niets anders dan wat zij hun
plicht achtten!
Ik heb dit ook pas veel later gehoord. Er
werd niet over gepraat. Het was overigens
ook niet het enige dat zij deden!
18
