KanaalKunst
Route met kunst en historie in havengebied Goes
Vorig jaar werd het 200-jarige bestaan
van de Wilhelminapolder gevierd. Toen de
polder in 1809 werd ingedijkt, bedong Goes
het behoud van de verbinding naar de Oos-
terschelde.
Het kanaal is niet alleen de verbindings
route voor beroepsvaart, maar ook voor de
recreatievaart. Ieder die in Goes en omge
ving is opgegroeid, is vertrouwd met dit
'openbare zoutwaterzwembad'. Oek de Jong
beschrijft dit op een prachtige manier in
zijn boek 'Opwaaiende zomerjurken'.
In het middeleeuwse Goes kenden we aan
de noordkant van de stad de zoutindustrie,
de meekrapindustrie en de scheepvaart
als bronnen van inkomsten. Hier werden
de schansen opgericht ter verdediging van
de stad. Buitendijks was het galgenveld en
het leprozenhuis. Veel van de oude struc
tuur is verdwenen onder stenen, asfalt en
bebouwing, maar op oude kaarten is hier
nog veel van terug te vinden.
De laatste decennia vestigden zich beton
bedrijven, zand- en steenbedrijven, hout
handelaren, scheeps-(restauratie)werfjes,
bouwbedrijven en is de haven thuishaven
van de Goese binnenschippers. De komende
jaren maakt de industrie plaats voor
woningen.
Het gebied waar straks waterstad Goese
Schans verrijst, is deze zomer inspiratie
bron voor de Zeeuwse kunstenaars Wim
Bakker, Eddy Beekman, Annemieke Fanoy,
Teja van Hoften, Denz de Kroon/Bianca
Runge, Ingrid van de Linde, Rob Maaskant,
Glenn Priester, Danny van Rijt en Kees
Wijker. Een wisselwerking tussen kunst,
historie en toekomst, werken, wonen en
Afb. 1. Zwembad Goese Sas. (Collectie Gemeentearchief Goes.)
35
