spreken en onderhandelde vaak met de
bezetter om allerlei zaken te regelen, maar
ook om informatie van hen los te krijgen.
Kees Franse, de plaatselijke gemeentebode
(een soort manusje-van-alles in dienst van
de gemeente) was tevens werkzaam bij
de Luchtbeschermingsdienst. Hij wordt
genoemd als belangrijke bron van infor
matie, bovendien kon hij door zijn functie
gemakkelijk de nodige formulieren en
stempels uit het gemeentehuis ontvreem
den. Ook melkboer Geschiere wordt door
zijn kennis van de dorpelingen en van de
omgeving wel genoemd als een belangrijke
bron van informatie. Rond de groep hing
ook nog een groep jongemannen van een
jaar of 23. Als er iets gestolen moest wor
den, zoals distributiebonnen, werden die
ingezet. Als die bonnen in tassen werden
vervoerd naar het distributiekantoor, kwa
men zij in actie en overvielen ze de bode.
De knapen gingen ook regelmatig knokken
in Wolphaartsdijk, omdat daar een grote
groep jongens zat die Duitsgezind was.
De Groep Griep hield zich onder andere
bezig met sabotage. Zo staken ze 's nachts
verschillende dorsmachines in brand die
alleen voor de Duitsers mochten dorsen.
Aan deze acties kwam echter snel een
einde toen de Duitsers elke nacht twee wil
lekeurige plaatsgenoten aanstelden om de
dorsmachines te bewaken. Als er toch een
machine in de brand zou vliegen, dan zou
den die twee het de volgende dag met de
dood moeten bekopen. Dit wilde de groep
niet op zijn geweten hebben en ze besloten
zich meer op andere zaken te richten zoals
spionage, het stelen en vervaardigen van
persoonsbewijzen, onderduikhulp etc.
Op die druilerige dinsdagavond, 29 augus
tus 1944, werd er op de deur gebonsd van
de dokterspraktijk aan het Clara's Pad.
Zodra hij de deur opende en de man in de
veldgrijze jas in de regen zag staan, besefte
Kees Griep wat er aan de hand was. De
Landwacht was een organisatie waarin
voornamelijk NSB'ers werkzaam waren,
maar die onder het bevel stond van de
generaalcommissaris voor de veiligheid
en SS- en politieleider Hans Rauter. Zij
werden nog meer gehaat dan de gewone
NSB'ers omdat ze het vuile werk opknap
ten voor de Sicherheidsdienst. Omdat
ze waren bewapend met jachtgeweren,
werden ze door de bevolking vaak Jan-
Hagel genoemd. Toen de leider van de
collaborateurs direct naar de buffetkast
liep om daar de radio achter vandaan te
halen, kreeg de dokter spijt als haren op
zijn hoofd dat hij zo'n gevaarlijk spel had
gespeeld. Kees Griep was in zijn vrije tijd
namelijk voorzitter en regisseur van de
plaatselijke toneelvereniging Kunst naar
Kracht. De commandant van de Land
wacht, een schilder van beroep, was lid van
die vereniging en was vaak bij Kees over
de vloer geweest. Toen deze man lid van de
NSB werd, en bovendien ook tot leider van
de plaatselijke Landwacht werd benoemd,
werd hij door Kees Griep subiet geroyeerd.
Hiermee had Kees echter een gevaarlijke
vijand gemaakt. De man wist goed de weg
in het huis van de dokter en liep zonder
te zoeken naar de plek waar de illegale
radio van Kees verstopt was. Kees werd in
de boeien geslagen en uitgeleverd aan de
Duitse politie. Die voerden hem na onder
vraging af naar het huis van bewaring in
Middelburg.
Dit was een grote tegenslag voor de ver
zetsgroep. Werd het bezit van een radio
aanvankelijk als een licht vergrijp gezien,
nu de geallieerden vanuit Frankrijk opruk
ten, werd de bezetter niet alleen zenuw
achtiger, maar ook hardvochtiger. Kees zou
waarschijnlijk naar kamp Vugt worden
gestuurd en het was maar de vraag of hij
daar levend uit zou komen. Sowieso was
het verzetswerk gevaarlijker geworden.
Hitler had na de mislukte aanslag op zijn
leven (op 20 juli 1944) het bevel gegeven
Afb. 5. Piet van den
Dries.
14
