zijn schuur. In dezelfde schuur was een
eenheid van de Duitsers ingekwartierd,
een levensgevaarlijke situatie. De Ame
rikaan, de 23-jarige bommenrichter Joe
Sulkowski, was na zijn sprong uit de Feat
hered Injun geland in een appelboom bij de
boerderij en had daarbij zijn enkel gebro
ken. Zo snel als hij kon hinken, was hij de
schuur in gevlucht en verstopte hij zich op
de zolder. Daarbij had hij het geluk dat er
die dag net een wisseling van manschap
pen in de schuur was. Terwijl hij buiten de
Duitse speurhonden hoorde blaffen, hield
hij zich stil en probeerde wat te slapen.
Joe wist te overleven door middel van een
noodpakket dat hij bij zich droeg, maar een
paar dagen later werd hij ontdekt door de
knecht van de boer. Zodra de Duitsers weg
waren om hun werk in het dorp te doen,
werd Joe voorzien van eten en drinken.
Kees en Piet schudden de Amerikaan
de hand. Piet fungeerde als tolk terwijl
Kees toevalligerwijs de enkel verzorgde
van dezelfde bommenrichter die hem een
paar weken daarvoor bijna zijn leven had
gekost. De mannen vertelden Joe dat het
te gevaarlijk was om op de boerderij te blij
ven. Hij moest worden verplaatst.
Een paar dagen later, op vrijdag 29 sep
tember, was het dan zover. Een smid met
een kachelpijp op zijn schouder fietste over
de Boerendijk naar de Helenahoeve. Daar
aangekomen werd Nico van Biezen voor
gesteld aan Joe. De bommenrichter moest
zijn bomberjack en zijn laarzen uitdoen en
kreeg een vuil overall aan. Om zijn korte
legerkapsel te verbergen kreeg hij een even
vuile pet op zijn hoofd en werd hem een
paar klompen aangereikt. Echter, door zijn
gebroken enkel kon hij daar niet op lopen,
waarna hij zijn laarzen maar weer aantrok.
Joe kon al van kinds af aan goed fietsen,
maar met een gebroken enkel viel dat niet
mee. Toch wist hij Nico bij te houden en
Afb. 7. De crew tijdens hun training in Pueblo, Colorado.
18
