het hoofd moesten gehoorzaamd worden.
Lex werd naar voren geschoven en werd
huishoofd.
Ze konden aanvankelijk zelf hun bood
schappen doen, met het geld dat ze hadden
meegenomen. Er werd een marktcommis-
sie benoemd. Er moest ook iets gebeuren
voor de teenagers. Dus iemand leerde hen
Engels, Lex vertelde over literatuur en een
ander leerde ze borduren. Het was alles
zins draaglijk.
Na twee maanden werden de huishoof-
den bij elkaar geroepen. Over twee dagen
moesten alle jongens weg. Die laatste
nacht sliepen Bob (veertien jaar) en zij in
hetzelfde bed. Ze dacht: nu moet ik hem
iets over het leven vertellen... Dus ze zei:
Bobje hebt altijd geleefd in een beschermde
omgeving. We kenden geen slechte mensen.
Maar die zijn er natuurlijk wel. Er zijn er
bij die -naar onze standaard- anders zijn in
hun sexuele leven. Sommige mannen wor
den niet verliefd op een meisje maar vinden
jongens leuk. Als je ooit in moeilijkheden
komt en niet weet wat te doenga naar een
man die kinderen heeft van zichzelf. Ga
naar een vader! Bob zei: Ik denk dat je het
aanvoelt wanneer een persoon niet goed is,
dat voel je. De volgende dag verlieten de
jongens het kamp. Ze vonden het een groot
avontuur. Voor de moeders was het de eer
ste echte slag.
Op zekere dag werden de huishoofden weer
bij elkaar geroepen. De Jappen zeiden dat
ze hun geld moesten afstaan. Als ze het
hielden, zouden ze streng gestraft worden.
Ze moesten het geld inleveren en zouden er
Japans geld voor terugkrijgen. Lex en haar
kamergenoot en vriendin wilden toch niet
zomaar al hun geld afstaan. Ze verdeelden
het zilvergeld en verstopten het in hun kof
fers. Een deel van het papiergeld werd aan
de Jappen overhandigd. Anderen waren
bang en brachten handen vol zilver in. Ge
lukkig hebben de Jappen nooit gezocht en
kwamen ze ermee weg.
Naar Banjoebiroe
Enige tijd later werd verteld dat ze over drie
dagen weg zouden gaan. Er wordt voor je ge-
Afb. 3. De deuren van kamp Banjoebiroe.
13
