Afb. 3. V 2 na de start. Mogelijk vanaf
Wassenaar. (Collectie Bundesarchiv, Bild
141-1879 CC-BY-SA 3.0.)
sprongen achter hun geschut en vuurden
uit alle macht op de vliegtuigen, waarvan
de meeste al waren gepasseerd. Het was
een hels kabaal. Ze troffen nog een Duitse
jager die, aangeschoten, een van de haven
lichten in z'n val meenam en in de Schelde
verdween.
Later bleek dat de Duitsers bij verrassing
een aanval hadden gedaan op alle gealli
eerde vliegvelden, waarbij veel op de grond
staande toestellen verloren waren gegaan.
Ook de Duitse Luftwaffe leed grote verliezen,
die ze in tegenstelling tot de geallieerden
niet meer konden aanvullen. Deze actie
heette Operatie Bodenplatte.
Tegelijkertijd voerden de Duitsers de aanval
len met raketwapens als de V1 en de V2 op
de Schelde en Antwerpen op.
De strijd in België en Luxemburg, later
bekend als het 'Ardennenoffensief' duurde
tot 25 januari. Pas toen konden we weer
gerust zijn dat ze niet meer zouden
terugkomen.
De strenge winter hield lang aan, het was
behelpen om alles ontdooid te houden. Zelfs
op de Westerschelde was er ijsvorming.
Langzaam begon de winter te wijken en
kregen we het wat makkelijker. Op een
mooie avond in april stonden we naast het
keetje met de kapitein te praten. Hij zei:
Kijk eens in de richting van Den Haag, daar
schieten ze V2 raketten af naar Londen. Even
later zagen we een witte rookpluim steil
naar boven gaan, op grote hoogte boog het
apparaat af en ging in het duikvlucht op
Londen af. Die dingen hebben veel ellende
veroorzaakt omdat ze zó snel gingen dat
niemand ze zag aankomen. Ook werden er
V2's op Antwerpen afgeschoten.
Op 5 mei 1945 hoorden we een gejuich bij de
buren, ze kwamen opgewonden naar buiten,
de kapitein zei: Ik heb net over de radio
gehoord dat Duitsland heeft gecapituleerd,
jullie zijn vrijDat was een vreemde gewaar
wording, écht vrij, dus Schouwen-Duiveland,
dat al die tijd nog bezet was geweest was nu
ook vrij. We konden naar huis! Ik weet nog
precies dat ik toen dacht: Gelukkig, géén
V1's meer
Mijn vader wilde zo snel mogelijk naar
huis, maar zo eenvoudig was dat niet. Het
duurde nog dagen voor de laatste Duitsers
Schouwen-Duiveland hadden verlaten en
bovendien stond alles nog onder water. De
kapitein wist een adres van een militaire
instantie die zoiets sneller kon regelen dan
het burgergezag dat nog lang niet functio
neerde. Het zou nog zeker twee weken duren
voordat m'n vader naar Schouwen mocht.
Later kon het geregeld worden dat wij ook
gelijk mee zouden gaan. Mijn vader dacht
al aan de eendenkooi en kocht een jonge
keeshond. Die zouden we meenemen als
kooihond. Ook kregen we een klein poesje
dat mee mocht.
De voorlaatste dag in ons keetje kwam de
jongste broer van mijn moeder, oom Gerard
de Wilde onverwacht binnen. Hij was met
z'n bejaarde ouders en z'n broers geëva
cueerd in de omgeving van Sleewijk. Mijn
34
