bepakking naar de kant zien te zwemmen.
Die 'kant' bestond uit zuigende slikken,
waarin je gemakkelijk tot je knieën kon
wegzakken. Khan speelde het klaar om aan
land te komen maar Muldoon, die niet kon
zwemmen, had beduidend meer problemen.
Toen Khan ontdekte dat zijn baasje het land
nog niet had bereikt, liep hij weer terug naar
het water en begon te speuren. In de donkere
nacht vol oorlogsgeweld was het vrijwel
onmogelijk om iets of iemand te herkennen.
Toch moet Khan zijn baasje gehoord hebben,
want opeens sprong hij in het water en zwom
hij richting de ongelukkige Muldoon. Bij hem
aangekomen beet hij zich net zo lang vast in
zijn uniform totdat Muldoon zijn riem kon
pakken.
Khan sleepte hem naar de kant, waar
Muldoon, die zich met een laatste
krachtsinspanning uit het water kon worste
len, uitgeput in elkaar zakte. Khan schudde
zich droog en ging dicht tegen zijn uitgeputte
baasje aanliggen om hem warm te houden.
Zo werden ze later gevonden. Muldoon werd
door de manschappen naar het hospitaal
gebracht waar hij een etmaal moest blijven.
Khan week niet van zijn zijde.
De heldendaad van Khan bleef niet onop
gemerkt. Rifleman Khan, zoals de hond
inmiddels werd genoemd, werd voorgedragen
voor de Dickin Medaille. Deze medaille kreeg
hij op 27 maart 1945 ten overstaan van
het gehele korps uitgereikt in het Duitse
Bremen.
Khan reisde met Muldoon verder door Europa
en werd op 7 augustus 1945 in het Belgische
Olsene aangereden door een legertruck waar
door hij aan zijn rechter achterpoot gewond
raakte.
Door het ongeluk raakte een zenuw bescha
digd waardoor Khan de rest van zijn leven
mank liep. Nu was het Jimmy's beurt om voor
Khan te zorgen. Muldoon was ondertussen
erg aan de hond gehecht geraakt zodat hij
aan zijn superieuren een verzoek deed om de
hond te mogen houden. De oorlog liep op zijn
einde en het zou niet lang meer duren voordat
Khan terug zou keren naar de Railtons.
Na twee jaar, zonder taal noch teken, ontving
de familie Railton in november 1945 een brief
van het ministerie van oorlog.
In de brief stond dat wardog 147 het leven
gered had van zijn begeleider en hiervoor
de Dickin Medaille had ontvangen. In de
brief stond vermeld dat die begeleider de
hond graag zou willen houden. Nadat hierop
afwijzend werd geantwoord, ontvingen de
Railtons op 14 januari 1946 een brief van
mevrouw Muldoon. Zij vroeg hierin nogmaals
of ze Khan mochten houden. Muldoon was zo
gehecht geraakt aan het beestje dat afscheid
nemen erg pijnlijk zou zijn.
Maar ook bij de familie Railton was er het
een en ander gebeurd. Barrie Railton had in
augustus 1943 polio gekregen waardoor hij
lange tijd met twee verlamde benen in het
ziekenhuis lag.
Afb. 5. Een Canadese
medische eenheid richt een
veldhospitaal in op een
Walcherse dijk tijdens
de Slag om de Schelde.
(Collectie Provincial
Archives of Alberta.)
24
