Herinneringen aan de bevrijding in 1944
Jopie Minnaard-Verheijke
Dit zijn de herinneringen die ik als vier
jarig meisje heb aan de bevrijding van
Ellewoutsdijk in 1944. Het zijn beelden die
nog in mijn hoofd zitten en wezenlijk van
mezelf zijn.
Samen met mijn vader en moeder en broer
Rinus woonde ik, Jopie Minnaard-Verheijke,
aan de Zomerstraat in Ellewoutsdijk, midden
op het dorp. Mijn vader was fruitteler; hij had
een boomgaard en een druivenkas buiten het
dorp.
Het eerste woord dat in me opkomt als ik
terugdenk aan de oorlog is angst. Ik voelde
als klein meisje de angst van mijn vader en
moeder en mijn grote broer van veertien.
Ik was doodsbang tijdens de beschietingen op
ons dorp bij het begin van de bevrijding.
We kropen dan altijd dicht naast elkaar in
de gang. Ik herinner me nog dat de voordeur
op een keer open vloog en Riete Murre, een
vrouwtje in klederdracht, naar binnen vloog.
Ze leek op een vogel met haar fladderende
rokken, ze plofte naast me neer, haar tas ging
open en de boodschappen rolden door de gang.
Ik kan het beeld zo oproepen.
Ook was ik doodsbang van de V-1's. Dat hoge
geluid dat ze voortbrachten. Ik stopte mijn
vingers in mijn oren om het maar niet te
horen. Maar dat geluid mocht ook weer niet
stoppen, want dan kwam het monster naar
beneden en dat was heel erg. Zo had ik het
begrepen. Voor de V-1's voelde ik de meeste
angst, meer nog dan voor de beschietingen.
De beschietingen werden steeds erger en heel
Ellewoutsdijk moest evacueren. Natuurlijk
wist ik niet wat dat was. Wel weet ik nog goed
dat ik tussen mijn vader en moeder in het
grote bed lag. Mijn moeder aan mijn rechter
kant, mijn vader links van mij. Ik sliep voor
dien altijd in de bedstee, maar op een keer
was er een beschieting geweest en had mijn
moeder me uit de bedstee gehaald. Toen het
weer even rustig was, zag ze dat mijn kussen
doorzeefd was met kogelgaten.Dat weet ik
zelf natuurlijk niet, maar daarna mocht ik in
het grote bed slapen.
Afb. 1. Jopie Minnaard-
Verheijke. (Foto Marcelle
Davidse.)
26
