Afb. 2. De bevrijding wordt gevierd op de hoek van de St. Adriaanstraat in Goes, op zondag
29 oktober 1944, tijd 14.32 uur. (Foto door J. Vissers, collectie gemeentearchief Goes.)
die onder schot werden gehouden door
een Canadees. Ik dacht: "Zou die ze dood
schieten?" In m'n hart vond ik dat toch een
beetje zielig voor die mof. Ik kijk langs die
Duitsers heen en zie ik ineens mijn vader
lopen. En die had ik al een paar dagen niet
meer gezien, want hij zat ondergedoken. Ik
ben naar hem toe gerend en met hem mee
naar huis gegaan. Toen ik net thuis was,
hoorde ik een harde knal. En toen ik weer
terug ging naar de Westsingel was er een
krater op de plek waar we hadden gestaan.
Ik zag ik overal mensen staan huilen. Aan
een vrouw die ik kende, vroeg ik wat er was
gebeurd. Ze zei: "Je vrienden, Wim Wouters
en Wim van Vliet zijn door een granaat
getroffen en Wim z'n vader is dood en de
buurman ook." Wat een drama was dat!
Dat was toch wel een enorme domper op de
bevrijdingsfeest.
Ja, je moet 't zo zien dat als die oorlog langer
had geduurd dan denk ik toch dat er van
mijn generatie een aantal voor de rest van
d'r leven mislukt waren.
Onze onderwijzers hebben op school hun
uiterste best moeten doen om van ons weer
een beetje normale burgers te maken.'
Simon Snoek trad in de voetsporen van zijn
vader en werd drukker.
Samen met zijn vrouw woont hij in Goes in
een appartement op de negende verdieping,
met uitzicht op die plekken waar hij als kind
in de oorlog ooit kikkervisjes zocht nabij de
Duitse bunkers.
33
