hï
Afb. 2. Deze foto van Kornelia en haar vrien
dinnetje Maatje die aan de arm hangen van de
weesmoeder laat zien dat begin vorige eeuw de
sfeer in het weeshuis best goed was. Dat is niet
altijd zo geweest. Er waren goede en minder
goede weesvaders en -moeders. (Collectie
Anneke Nonnekes.)
Zo veranderde haar leven toch nog ten goede.
Toen de weduwnaar overleed en Kornelia wat
moeilijk ter been werd, verhuisde ze naar een
bejaardenhuis. Voor het eerst in 79 jaar kreeg ze
een eigen kamertje! Anneke vond haar een bij
zondere tante, die bescheiden was en altijd bang
anderen tot last te zijn. Ze was intens gelukkig
met de kleine dingen van het leven. Maar net als
de vader van Anneke bleef ze gesloten als een
oester over het weeshuis en de tijd erna. In 1999,
op 95-jarige leeftijd, is ze na een ongelukkige val
overleden.
Afb. 3. Penning uitgebracht naar aanleiding van het
driehonderdjarig bestaan van het weeshuis in Goes,
1628-1928. (Collectie Anneke Nonnekes, foto Adri
Nonnekes.)
De bijzondere geschiedenis in haar familie heeft
Anneke erg geraakt. In 2017 was het honderd
jaar geleden dat tante Kor en haar drie broers,
in het weeshuis werden opgenomen. Een mooi
moment om als een soort eerbetoon een beeld
te maken van haar tante, die zo'n bewogen leven
heeft gehad en toch zo oud is geworden. Het
jurkje dat ze met beide handen vasthoudt en
waar ze nadenkend naar kijkt, beeldt het verdriet
uit afscheid te moeten nemen van haar eigen
kleding, voortaan moet ze weeshuiskleding aan!
De hoge plompe schoenen zeggen niets over een
handicap van de tante maar is een vrijheid van de
kunstenares...
Bij het beeld hoort onderstaand gedicht:
Kornelia Dirkje 1917
nooit meer
iemands dochter zijn
en zomeren in haar mooie jurk
vanaf nu verwijst het weeshuiszwart
naar 't noodlot dat haar overkwam
nooit meer spelen in het vertrouwde huis
of mama helpen
bij 't zorgen voor haar kleine broer
vanaf nu veel vragen en onzekerheid
twee lege handen
en zo goed als alles kwijt
wat ze mocht houden
waren haar namen
oh ja, en ook haar tranen
14
