-10-
Sy hooge van gemoet komt bij een Burger-Heer,
En dient gelijck 't betaemt, vol trouwe vol van eer.
'T gebeurd' eens inder nacht, als alle menschen sliepen,
Behalven die alleen die daer ten proye liepen,
Dat een van dese bend, een afgerichte guyt
Sprongh door het venster gat ontsloten door een ruyt.
Hem scheen bekent te zijn, hoe dat de deuren sloten,
En heel het neder-huys in kamers was geschoten,
Waer dat de keucken stont, en waer de vuyster was,
Daer veeltijts in de nacht het vyer leyt onder d'as.
Hy treedt tot aen den haert, en soeckt de sulfer-stecken,
Maer, mits hy geen en vindt waer sigh de vingers
strecken,
Soo stoot hy mette voet de kolen over-een,
Waer door een snelle vonck de gantsche schou bescheen;
Die, schoon terstont gedooft, heeft aen den onbedreven
Een kaers in 't oogh gebracht en in de vuyst gegeven;
Hy sijght tot op de vloer, en streckt de leden uyt,
En blaest al-s sonder wint, maer echter met geluyt.
De kool was hardt van aerdt, sulcx moet hy stijver
blasen;
'T welck doende denckt hy niet dat hy begon de rasen.
De maeght, die op haer bedt in dese keucken lagh,
Al sluymerend en weet en siet niet datse sagh
Tot datse wacker was. Sy saghjes op-geresen
Krijght stracx een vaem-hout vast van menig uyt
gelesen,
En stapt tot by den dief, die, mits hy deusigh is
Van 't blasen, hoorde niet; sy vat hem wel gewis
En slaet hem op de kop, gelijck de beulen plegen
Of met een felle bijl, of met een blancken degen;
De fielt aldus verrast geeft maer een hick een snick,
En is soo wel gedoot van 't hout als van de schrick.
Sy neemt de selfde kaers, en weet de kool te breken,
En heeft van stonden aen een helder licht ontsteken,
Dat stelt sy daert gehoort, en siet den dooden aen,
En seght, Dat ghy my dacht, dat heb ick u gedaen.
Hiernae soo dubt se wat, en gaet eens overleggen
Of op dat stout bedrijf niet quaets en viel te seggen.
Sy spreeckt haer selven vry, maer vreest des niet-te-
min
Dat wel des rechters stem mocht zijn van ander sin.
Sy twijffelt yet te doen; en denckt, hoe! sal ick loopen?
