Toen m'n in êên van die ondergrondse
gangen waere schóte ze buute zö'n kenon
af. Mènsenlieve, wat géé zö'n anderaollef
onse kruut 'n tètte. M'n arte sloeg t'r 'n
kêêr van over. Ma, kwa, je bin 'n dagje
uut.
'k Wéte nie oe of 't mit joe is, ma ik
kriege 't èrregh in m'n lenden van dat
geslenter in dat gestae. Dat za wè van de
ongewoonte wéze. Ma, toch, 'k was blie da
m'n wï nae de Kapschuure gienge vó 't
middagmael.
M'n adde wè 'n partij geweld gezie, zöma
midden in die vredige, zonneovergöte
weareld wae de lente overénejubelde...
't Middagmael loog d'r nie om. Aollerlei
sóórten bróód, vleiswaeren, 'n krokette in
sloten mit koffie in thee as je dat wou. 'n
Moelekeid was t'r wè, zeker vó de
vrouwen, om d'r wi 'n bitje vanaf te
kommen. Dat wier opstèlle in rijen van
viere om bie 't uusje terechte te kommen.
Ma, wie let daer op as je 'n dagje op stap
bin.
's Middags was 't oak wï loape, kieke in
luustere geblaeze. Wullie adde zö'n kort
aodig wuufje as gids getroffe; 'n èlder
stemmetje, korte bêêntjes - dan gieng 't nie
zó ard - in: véé wéte. D'e van ouwe, za'k
ma zégge. Dat vestiengdêêl van Naerden ei
wè wat. Mooie rechte straeten mit
kinderkopjes, 'n keië-randje in 'n
kleinkerpas vó de voetganger, 't Binne
„trek-straeten". Ze binnen zó angeleid dat
mêêsta de wind d'r deu jaegt. Dat Dééë ze
vó de kruutdamp; ka je naegae.
Onder véé raemen van de mooie, ouwe
uuzen, waere bakken mit blommen
opg'ange. Dat mó j's in Zurrikzêêë
prebêêre. Dan ka je èlleke wéke nae de
mart om nieuwe blommen, om van de bak
wae z'in stae ma nie te praeten....
M'n kwaeme oak nog 'n êêle kró mit
Tsjechen tegen. Die maeke 'n bédevaert nae
Naerden vanwége Comenius, 'n dienker,
opvoeier in 'n man van vrede uut de
Tsjechische contreiën. 'n Gróót standbeeld
in 'n mausoleum ou z'n naegedachenis
gaende. Havel kon't oak nie laete even bie
z'n te gae kieken.
In de gróöte of St. Vituskèrreke zitten nog
a wat kogels uut vroeger tieën. Ze schóte
toe a vrêêd óöge, ma, ja, 't za wè waer
wéze. Toe m'n t'rug kwaeme mochte m'n
de Kapschuure nie mï in. 't Was aomae
betaeld: poppetje gezie, kasje dicht. Ma
gelukkig, staminéé's bin d'r genog.
Zó rond 'n uure of viere gieng 't wï op
uus an. As je dan nae 'n uurtje of twêêë
d'n dikken toren wï ziet dienk je toch bie
j'n eige: ze motte uut Naerden oak ma 's
deze kant uutkomme, want ier is 't oak nie
vó de poes. Tienduuzende komme deze
kant uut. Dat zei toch wè wat, zou'k
zégge.
Toe'k bie de wesbrugge m'n reisgenoten
gedag zwaoide docht 'k bie m'n eige. „Mot
dat noe persé wï 'n jaer duure êêr m'n
mekaore zie?" M'n èbbe ier „tuus" op 't
eiland oak nog a 't êên in 't ander om te
bekieken, zou'k zó zégge. Dae mó m'n 's
wat an gae doe!!
ellep 's méédienke!
ARJAON
271
