De Slierkèrreke...
wisten te maken om als expositieruimte van het
museum te dienen. Het voor de boerderij lig
gende zomerhuis kon in gebruik worden geno
men door een der werkgroepen van het
museum. In het gebouwtje staan thans tientallen
kaartenkastjes met gegevens over de eiland
bevolking uit vroeger jaren. Deze gegevens zijn
overgenomen uit de oude archieven van de
Hoeksche Waard. Elke week zijn daar vrijwilli
gers bezig om nieuwe gegevens te verwerken,
terwijl ook vele bezoekers het kaartsysteem
raadplegen voor familieonderzoek.
Wat de geschiedenis van het Hof van Assendelft
betreft, deze begint in 1482 met het testament
van Gerrit van Assendelft, ambachtsheer van
Heinenoord, waarin wordt gezegd "het lanthuus
dat ic aldair hebbe doen timmere". Uiteraard
wordt daarmee niet het huidige Hof bedoeld,
maar een oudere voorganger. Het huis kreeg
zijn huidige uiterlijk pas in 1767. In de 19e
eeuw werd het de woning van de rentmeester
van de ambachtsheerlijkheid, wiens nakomelin
gen het pand tot kort voor de oorlog bewoon
den. Vanaf dat moment ging het toen al verval
len Hof fungeren als doorgangswoning voor de
gemeente Heinenoord, aan welke situatie pas in
1965 met de komst van het Streekmuseum een
einde kwam.
Nu we op Schouwen-Duiveland ook bezig zijn
met de verbouw van een oude boerderij tot een
streekmuseum, zal het voor de leden van Stad
en Lande interessant zijn om te zien. hoe ze in
Heinenoord dit grote werk met inzet van vele
vrijwilligers hebben geklaard.
J"ei wat kèrreken: dat wï je toch wè van m'n an-
néme zeker!? Om d'r ma 's 'n paer te noemen:
'n kathedraal; 'n kapittelkèrreke; 'n domkèrre-
ke; 'n tempel; 'n moskee; om d'r ma 's 'n stik
of wat te noemen.
Ma, m'n èbbe in de weareld ma êêne slierkèrre
ke, in die stae in Zurrikzêêë.
Ik kan goed verstae datje as buutenstaender bie
de naem: "slierkèrreke" op j'n óöd krauwt. Lae
m'n éérlijk weze: wat ei 'n kèrreke noe mï slie
ren van doen? Goed. asje "n bitje wiesgêêrig
angeleid bin. zou't nog op je verstand kunne
vaolle, dat de kèrreke 'n plekke kan wéze wae.
wat daer aontae gezeid wordt, d'r bie de ménsen
as koeke in sliert... Dat g'loaf je toch zèllef nie
zeker! Noe, 't eit 'r dan oak niemendal mee te
maeken. Dat slieren is 'n vrêêd wearelse
toestand; ma daerover laeter.
Oe binne m'n eigenlijk an die kèrreke gekont-
me? Kiek, da's in wézen 'n somber verael.
D'r zulle wè nie véé échte Zurrikzêêënaers
wéze, die d'r gin weet van èbbe, dat 'r vroeger -
in noe è'k 't over de veertiende êêuw - d'r 'n
mooie, grööte kapittelkèrreke stong. Noe. dat
was gin kleine jongen. Die mot in de tied vó de
Ervormieng mit z'n zevenenvêêrtig altaren, op
de Sint Jan van Den Bosch nae. de grootste
kèrreke van 't land geweest èbbe. Dat mö je nie
uutpoesse! Nog gekker! Dae wouwe ze dan oak
nog 'n toren van zö'n onderddèrtig meter öóge
naest zette. Ma, dat was tevéé van 't goeië. M'n
èbbe d'r ut "voetstik". d'n "Dikken Toren" an
overg'ouwe....
Noe die kèrreke. Laet die noe in de nacht van
zesse op d'n zevenden oktober 1832 êêmae uut-
brande. Verstae wè; uutbrande, niet verbrande!
Lae m'n éérlijk wéze: stêênen brande nie; de
kèrreke op z'n eige bleef overènde.
Daer èbbe m'n noe nog prenten van angende: de
kèrreke vó d'n brand; de kèrreke nae d'n brand.
Je kiek dan in 'n leeg zaekje op die twééde
prente!
Van wat 'r in de kèrreke was, dae bleef niks van
over as allêênig 't zilvere Aevendmaelstel.
't Prachtige urgel, deu d'n beroemden Batz ge
bouwd gieng verlóre, de mooie preekstoel van
1672 gieng 't urgel achterop, in verder aolles
wat ma brande wou. Mit die kleine branspuitjes
van toen was t'r vaneiges gin blussen an ge-
maekt. Kwa, je begriept 't a: zei ma dag mit j'n
andje tegen de kèrreke; d'r bleef allêênig ma 'n
stêêne geraemte van over.
541
