gel van de Nieuwe Zuiderkerk in Rotterdam. Piet
van den Kerkhoff was eveneens docent aan het
conservatorium. Hij stelde hoge eisen aan zijn
jonge leerling. Die lesperiode duurder echter niet
lang. In verband met zijn delicate gezondheid
moest de leermeester zijn werkzaamheden sta
ken "Op 14-jarige leeftijd ging ik op les bij Jet
Dubbeldam, een bescheiden, maar uitstekend
organiste," aldus Van der Veer. "Zij had de Prix
d'Exellence behaald, ze was een uitnemend orga
niste." Na de middelbare school ging hij naar het
Rotterdams Conservatorium. Hij koos de vakken
orgel en schoolmuziek. Het vak schoolmuziek
was opgesplitst in koordirectie, zang en blokfluit.
Van der Veer: "Het element 'opvoeden' kwam
om de hoek en daar wilde ik in verder, les geven
in mijn vak. Ik kon ook professioneel organist
worden, maar dan moest ik heel veel studeren
en concerten geven. Ik zocht naar meer kanten
van de muziek. Dat 'les in muziek willen geven'
is iets, wat mij van nature ligt."
Wie Mar van der Veer daarin ooit bezig heeft
gezien, weet dat hij niet alleen heel goed in staat
is om een instrument te bespelen, maar ook in
hoge mate in staat is om een groep zangers te
'bespelen'. Groepen, kerken vol, teksten aan
elkaar pratend en dan even achter de piano zit
tend begeleiden om vervolgens weer op te sprin
gen om als dirigent de massa te 'laten klinken'.
Schijnbaar moeiteloos mensen enthousiast
makend voor iets minder gemakkelijk in het
gehoor liggende teksten en muziek. Om dan
even later weer net zo gemakkelijk mee te dei
nen in populaire volksachtige melodieën.
In 1975 trouwde Mar van der Veer met Sjanie,
de dochter van de Christelijke Gereformeerde
dominee in Vlaardingen, van die kerk waar zijn
vader koster was. Uit hun huwelijk werden drie
kinderen geboren. Geruime tijd was hij organist
van de Deutsche Evangelische Gemeinde in
Rotterdam, hij volgde daar Jet Dubbeldam op.
Hij vertelt: "Na ons trouwen woonden we op
een zolderetage in een koopmanshuis in het cen
trum van Rotterdam, vlakbij de huidige
Erasmusbrug. Mijn vrouw werkte in de verple
ging. Mijn vader had in Zierikzee gesolliciteerd
als koster van de Christelijke Gereformeerde Kerk
en was er aangenomen. Via mijn ouders verna
men we, dat er huizen leeg stonden in
Poortambacht. Een vrij huis, dat was precies wat
wij zochten! We gingen in Poortambacht wonen
en zijn er nooit meer weggegaan. Er was gebrek
aan koordirigenten hier in de regio, dus er was
veel werk voor mij. In 1978 werd ik als muziek
docent aangesteld aan de Christelijke
Scholengemeenschap Prins Maurits in
Middelharnis. We zijn klein begonnen, maar
inmiddels mag zang tot een examenvak worden
gerekend. Ook met het onderdeel 'solozang'
mag men de musiceer-tentamens afleggen. We
hebben nu drie schoolkoren en we werken met
drie muziekdocenten. Zelfs zang mag nu tot een
examenvak worden gerekend."
Begin 1996 werd het idee geboren voor het
spektakelstuk Het Oproer van Zierikzee. Op 1
januari 1997 verloor de gemeente Zierikzee haar
zelfstandigheid, omdat het opging in de nieuwe
gemeente Schouwen-Duiveland. Burgemeester
Asselbergs wilde dat het opgeven van de zelf
standigheid niet ongemerkt voorbij zou gaan.
Een 'cultureel afscheidsgeschenk' wilde hij de
bevolking geven. Vertegenwoordigers uit alle
lagen van de bevolking gingen om de tafel zit
ten. Cees Möhlmann, die al een jarenlange erva
ring op gebied van theater bezat, kwam op het
idee om samen met Mar iets te schrijven. Mar
had in Zierikzee al een grote productie op zijn
naam met medewerking van de theatergroep en
een groot aantal koorleden ter gelegenheid van
het 150 jarig jubileum van de Zierikzeesche
Nieuwsbode. Ook had hij ervaring als componist
van kindermusicals. De kennis van het tweetal
zou in dit geval goed van pas komen. Samen
bezochten ze archivaris Huib Uil en deze deed in
vogelvlucht verslag van de geschiedenis van
Zierikzee. Het Oproer van 1472 sprak hen het
meest aan. Bij dit oproer werden twee commis
sarissen van de toenmalige landsheer, de
Bourgondische hertog Karei de Stoute, om het
leven gebracht. Zij brachten de boodschap, dat
de belastingen wederom verhoogd zouden wor
den. Het 'grauw' (arme bevolking) van Zierikzee
nam het recht in eigen hand, doodde de twee
boodschappers - daar aanwezig in vergadering
met het stadsbestuur - in de Weeskamer van het
stadhuis. Vervolgens wierp men het tweetal, om
12
