"PRAET"
EEN GESPREK MET LEX LUIJENDIJK, VOORZITTER VAN DE COMMISSIE MONUMENTEN
Een oud huis kopen, met een grote tuin erachter.
Het pand helemaal verbouwen en dan ook nog
een archeologische vondst doen in je tuin. Dat
hadden Lex en zijn vrouw Emmy Luijendijk twaalf
jaar geleden niet kunnen denken. Zij vertelden
over het kopen van een huis, verschijnende en
verdwijnende tramrails en een soort strijkijzer.
Bij aankomst vind ik Lex bezig in de tuin, waar hij
het vele gesnoeide groen in een te kleine container
probeert te stoppen. Er is altijd wat te doen
buiten, maar het begint te regenen en we gaan
naar binnen. 'We hadden enkele zomerhuisjes op
Schouwen-Duiveland', vertelt hij eenmaal in de
historische woning, 'eerst op de Salvatorhoeve
in Ouwerkerk en later ook hier in de Westhoek.
Al sinds 1973 brachten we de weekeinden
door op Schouwen-Duiveland of reden vanuit
Hazerswoude naar hier vanwege het beheer van
de huisjes. Op den duur kregen we steeds meer
zin om ons permanent op Schouwen-Duiveland te
vestigen. Het westen werd zo druk! Regelmatig
bekeken we de etalages van de makelaar. We
wilden rustig wonen, maar ook weer niet zo dat
je nooit mensen ziet. Hier vonden we het perfecte
evenwicht tussen die twee zaken'.
Lex Luijendijk, voorzitter van de Commissie
Monumenten (foto redacie)
Huis met een doodskleed
De woning is ruim en warm ingericht. De sfeer
is er gezellig, dat kan eigenlijk niet anders met
zulke bewoners. Lex Luijendijk is al meer dan
veertig jaar getrouwd met Emmy van Dijkhuizen,
en naar genoegen zo te zien. Lex praat het meest
van hun beiden, hoewel ook Emmy zich op deze
regenachtige middag niet onbetuigd laat. De
woning, 't Moolhuys aan de Burghseweg, is hun
stokpaardje en over het pand valt veel te vertellen.
Onmiddellijk na binnenkomst pakt Lex het grote
fotoboek dat hij heeft samengesteld over de
geschiedenis ervan. Alle oude afbeeldingen van
het huis die hij maar vinden kon, zijn vergroot en
hebben een plaatsje gekregen in chronologische
volgorde. Ik zie het pand zónder tramrails voor
de deur, mèt de tramrails en dan weer zónder
aan mij voorbijkomen. Een voormalige bewoner
vertelde hen dat die rails zo vlak voor de deur,
beslist geen gevaar opleverde, hoogstens voor
zwaar gehoorgestoorde personen. 'De tram
maakte zoveel lawaai, datje hem bij de bocht van
Koster (het begin van de Weststraat) al hoorde
aankomen. Wel was het zaak om de ramen boven
dicht te houden, de rookpluim had de neiging om
de zolder van het huis op te zoeken'. Het pand,
waar lang de familie Blom woonde, kwam in 1994
te koop. Dit was eigenlijk net iets te vroeg voor
de familie Luijendijk. In 1995 zou Lex met de VUT
gaan en Emmy moest als verpleegkundige zelfs
nog wat langer doorwerken. Maar wat doe je
als je een huis ziet waarvan bijna alle aspecten je
aanstaan? Natuurlijk koop je het dan. Zo'n kans
krijg je immers nooit weer. De staat was niet zo
geweldig, maar ze waren gewend om te klussen
en te verbouwen, dus dat leek geen probleem. Zo
werd de voormalige woning van de Haamsteedse
molenaar, met ruime tuin en aanbouw erachter
hun eigendom. 'Bij nader inzien kreeg ik toch
wel buikpijn', vertelt Lex. 'Het was veel slechter
dan we dachten. Alles was scheef, als je een pen
op tafel legde, rolde die er af. De makelaar zei
zelfs: 'Het heeft zijn doodskleed aan'. Ik kreeg er
slapeloze nachten van, wat hadden we ons op de
hals gehaald? Toen hebben we een goede vriend
gevraagd om eens te komen kijken. Hij weet alles
11
