af van gebouwen restaureren en na afloop van zijn
bezoek stelde hij ons gerust. Het was heel goed
op te knappen, volgens hem. Gelukkig kreeg hij
gelijk.' Het was veel werk, maar ze hadden de tijd.
Veel deden ze zelf, samenwerken zijn ze gewend.
Lex is van de leidingen en de installaties en Emmy
schildert. Lex lijmt de tegels, Emmy voegt ze.
Hoe oud het huis precies is, was niet bekend. De
makelaar zei indertijd dat het 160 jaar oud zou zijn,
maar dat leek niet te kloppen. Tijdens zoekwerk in
het archief van de gemeente Haamstede en de
waterschapsarchieven vonden ze een zeventiende-
eeuws veld boek waarin "t moolhuys" werd vermeld.
Hieruit was op te maken dat er tussen 1652 en
1664 al een huis op deze plek stond. Een van de
weinige, want de weg tussen Burgh en Haamstede
was toen nog onbebouwd. Lex en Emmy hebben
hun huis het geboortejaar 1658 gegeven. Dit
jaartal is tegenwoordig op de gevel te lezen.
Molenaar Blom
Adriaan Jan Blom was in het begin van de
twintigste eeuw molenaar op De Graanhalm. Aan
de achterkant van het huis liep een pad naar de
iets verder gelegen molen. Op den duur kreeg
Blom last van het stof in de molen en begon uit
te zien naar ander werk. Burgemeester C. M. Bolle
hoorde hiervan. Er was pas een Boerenleenbank
in het dorp opgericht. Zou Blom niet geschikt
zijn om daar te gaan werken? Dat leek de
voormalige molenaar wel wat, en vanaf 1912
was de Haamsteedse Boerenleenbank in het oude
molenaarshuis gevestigd, met Blom de kassier.
De voorkamer, rechts van de deur werd ervoor
ingericht. Kwamen er veel klanten tegelijk, dan
wachtten ze op hun beurt in de woonkamer. Niet
zo leuk voor de privacy. Daarom werden er later
stoelen in de gang gezet voor de klanten. In 1921
werd er een keuken bij het huis aangebouwd, en
in 1949 verrees er een complete aanbouw aan het
huis, aan de noordoostzijde van de woning. Het
werd een kantoor met wachtruimte en een aparte
ingang. In 1963 bouwde de bank, inmiddels de
Rabobank genaamd, het huidige kantoor aan de
overzijde van de weg. Tegenwoordig wordt de
aanbouw als vakantieappartement verhuurd.
Stad en Lande
'Ik kom hier voorgoed wonen', zei Lex in 1994 tegen
Tineke Deurloo. Hij kende haar van het verhuren
van huizen via de WV. 'Dan moet je meteen lid
worden van Stad en Lande', was haar antwoord.
De daad werd al snel bij het woord gevoegd.
De bijeenkomsten van de vereniging werden
over het algemeen interessant gevonden. Een
ontmoeting met Hugo Doeleman gaf de stoot tot
het lidmaatschap van de Monumentencommissie
in 2002. Na het afscheid van Doeleman als
voorzitter, bleek Lex de aangewezen persoon om
de voorzittershamer over te nemen.
Een bijzonder strijkglas
Tijdens het verbouwen van het woonhuis in
1995, werd er een vloer opgebroken. Er moest
een badkamer en een wc worden gemaakt. Het
opbreken was niet moeilijk, de planken vloer lag
in het zand. Tijdens graafwerkzaamheden bij
de ingang van het voormalig bankgebouwtje
om een aansluiting op de riolering te kunnen
maken, stuitten ze op iets wat waarschijnlijk de
Plat- of strijkglas gevonden in de tuin (tekening
vervaardigd door Leida Goldschmitz)
beerput is geweest. Allerlei dingen kwamen ze
tegen, scherven, stenen en een gaaf flesje, met
merktekening, dat in goede staat verkeerde. Heel
bijzonder. Tijdens het dichtmaken van de sleuf
rolde er ineens een platte, ronde steen onder de
hark door. 'Kijk nou eens, wat een bijzondere
steen, zo gaaf en mooi van vorm, dat lijkt wel iets
bijzonders. Als je hem tegen het licht houd, is hij
een beetje doorschijnend. Het kon wel eens glas
zijn, in plaats van steen'. Maar het was te druk
om er veel aandacht aan te schenken, de vondsten
werden netjes in een doos gedaan en bewaard.
Het moment waarop het begon te kriebelen om
er meer van te weten te komen, brak aan na een
bezoek aan het museum De Burghse Schoole. Daar
zagen ze dezelfde soort steen, maar veel kleiner,
liggen en het onderschrift vermeldde: "strijkglas uit
12
