13
jachtopzieners waren er zijn toegewijde helpers. Omdat hij na het avontuur
in de inlagen in een schuiltent niet veel vertrouwen meer had en rondsjou
wen met een grote kist door de duinen ook niet zo aantrekkelijk leek, werd
daar in het begin meestal gebruik gemaakt van een overdekte kuil. Ondanks
zo nu en dan een zandregen in de nek of op de middagboterham leverde zo'n
kuil goede resultaten op. Later werd in het duin meestal gebruik gemaakt
van een automatische camera, waarbij de vogel zichzelf fotografeerde. Na
het opstellen kon dan samen met de jachtopziener een duinwandeling ge
maakt worden, of zoals de legende verhaalt, kon de wachttijd met een partij
biljart in de dorpsherberg gekort worden. Ondertussen had de Wulp of Wa
tersnip dan wel zijn eigen portret gemaakt.
Alleen voor de serie foto's van de Torenvalk kwam meer kijken. Het nest zat
boven in een den, en hoe kom je daarbij. Voor onze begrippen ging men in die
dagen wel erg wild te werk. Doodeenvoudig werd de top met nest uit de
boom gezaagd en op de begane grond neergelaten, de boomstomp vormde
een stevig statief. Het resultaat was een mooie serie kieken en een voor
spoedig uitgevlogen torenvalkbroedsel.
In de eerste jaren werd alleen in het broedseizoen, dus van april tot in juni ge
fotografeerd, en de rest van het jaar had de camera rust. Maar in het seizoen
waren het dan wel drukke dagen, waarop elk vrij uur in het veld doorgebracht
werd. Er deed zelfs het verhaal de ronde, dat hij met bepakte fiets ter kerke
ging, opdat hij na het volbrengen van zijn taak als organist onmiddellijk op
pad kon. In het begin hebben zijn dorpsgenoten hem wel eens hoofdschud
dend nagekeken, als hij met volgepakte fiets en later op zijn rode motorfiets
richting inlagen of duin vertrok. Maar dat deerde hem niet, en al gauw was
men aan hun schoolmeester, die als een kwajongen achter de ,,veugeltjes"
aan zat, gewend. En dat niet alleen. Met stelde hem op de hoogte van broed-
Voor wie staan de tureluurtjes keurig in de rij,
als hij met zijn fotokastje komt voorbij?
