Feestelijke overhandiging van het eerste exemplaar van
het Schouwse Vogelboek
Op 14 februari was het dan zover. Het Schouwse
Vogelboek was klaar en kon „aan den volke" wor
den getoond. De werkgroep die aan de samenstel
ling van het boek jarenlang had gewerkt, kreeg die
dag de lof toegezwaaid die ze verdiende,
in Slot Moermond overhandigde Vogelwachtvoor
zitter Frans Jansen het eerste exemplaar van „De
Vogels van Schouwen-Duiveland" aan Nico de
Haan van Vogelbescherming, onder ogen van de
genodigden waaronder subsidiegevers, vertegen
woordigers van de gemeenten, pers, vertegenwoor
digers van onze zustervereniging op Goeree-
Overflakkee, bestuursleden en naaste medewerkers
en auteurs van het boek. Dat overhandigen van het
eerste boek ging met toespraken van beiden ge
paard, waarbij Nico de Haan nog een zorgvuldig
bewaarde verrassing voor de voorzitter in petto
had: het redactieteam bleek namelijk vanwege zijn
vele verdiensten voor de natuurbescherming op
het eiland het boek aan Frans Jansen te hebben
opgedragen.
De feestelijke bijeenkomst werd extra luister bijge
zet door de aanwezigheid van Rykel ten kate en
Frans Kooijmans, de Schouwse vogelaars van het
eerste uur, de laatste tevens als vertegenwoordiger
namens beide andere inleiders van het boek: W. H.
van Dobben en N. Tinbergen.
Het toespraakje dat Karei Leeftink als lid van het
redactieteam hield ter ere van Frans Jansen willen
wij de lezers van de Sterna niet onthouden. Het
luidde als volgt:
Nico de Haan (1) en
Frans Jansen.
Foto: Wim de Vos.
Het moet een mooie avond in augustus 1980 ge
weest zijn - bedelende jonge Visdieven aan het
strand, een geurig avondrood, dampende bakken
koffie en een vergadering van de immer aktieve
vogel werkgroep.
Toen heeft 'ie het gewaagd, toen heeft 'ie het ge
vraagd, Jan-Willem, toen is alles begonnen, De vo
gels van Schouwen-Duiveland...
Eerst nog wat lacherig als samenzwerende kwa
jongens, allengs ernstiger en vol ijver, overtuigd
van de goede zaak, nog later slapeloze nachten,
verwensingen en doodop. En, nu is het zo ver: het
■boek ligt 'r, een hoogtepunt, apetrots en tja, wat
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan: naar bui
ten natuurlijk! Op zoek naar wat restjes rust, na
tuur en stilte.
Soms denk ik, God, spaarden we maar postzegels,
speelden we maar viool of deden we aan turnen,
want het doet pijn. Vogels kijken doet pijn, elke
dag weer. Steeds ontdek je, dat mensen in hun on
wetendheid en soms ook pure onwil 'r alles aan
doen ook die laatste kruimels natuur voorgoed de
wereld uit te vegen...
Nog meer bungalowparken, nog meer wegen, nog
meer toeristen, 't kan niet op. Stookolie, verkeer,
21
