Veren igingsn ieu ws Goeree-Overflakkee
Lotgevallen van een kerkuilenwerkgroep
Waarom zeg je: Ja, dat wil ik wel? Ben je door die vraag overrompeld? Besef je de gevolgen niet?
Heb je zin in avontuur? Voel je je toch ergens door aangesproken? Voel je je verplicht?
De redenen zijn niet altijd even duidelijk.
Op die vergadering van de Vogelwerkgroep
Goeree-Overflakkee was de sfeer al geheimzinnig.
De vergadering werd deze keer gehouden op een
plaats die je deed denken aan een Engelse pub uit
de jaren dertig. Om je heen zag je slechts de sil
houetten van de collega-vogelaars en de stem van
de voorzitter kwam als een hulproep van een jonge
vogel in de nacht. Je zag de silhouetten verstarren
bij de woorden 'Wie wil er beginnen met een
kerkuilen-werkgroep'?
De woorden kerkuilen en groep deden geen
pijn. Het woord 'werk' echter deed alle vogelaars
zuchten. In zo'n gezelschap hadden al veel mensen
zo vaak ja gezegd, waardoor er naast het 'verrekij-
keren' veel bijkomende werkzaamheden kwamen
kijken. Maar zoals altijd kwam het verlossende
woord na enkele minuten, waarin de vogelaars
zich eerst doodstil hadden gehouden, gelijk moe-
•der vogel haar jongen waarschuwt: Gevaar! Na
het ja ging de vergadering opgelucht verder. In de
pauze werd de ja-zeggers de naam ingefluisterd
van Rinus van 't Hof (Nieuwerkerk). De twee ja-
zeggers begonnen voorzichtig te overleggen, ter
wijl op de achtergrond gesprekken gevoerd wer
den, waarbij de woorden kerkuilen, broedparen,
uilskuikens, oude schuren en muizenplaag werden
genoemd.
Na deze avond ging alles in een stroomversnel
ling. Boeken lezen, tijdschriftenartikelen verzame
len, ervaren vogelaars uithoren, Rinus van 't Hof
bezoeken. Hij gaf de tips en we gingen aan de slag
toen de voorzitter van de vogelwerkgroep ons het
benodigde hout voor een aantal kasten leverde. De
taakverdeling van aangevei en vakkundige knutse
laar was binnen de groep snel duidelijk. Tussen
neus en lippen door hadden we aan iemand ge
vraagd wat te doen aan de publiciteit. Tot onze
grote schrik (lees verbazing) werden we drie maal
door een krant geïnterviewd (twee regionale en een
landelijke krant).
We hadden deze taak over het hoofd gezien.
Toch is dit juist de grote stimulans geweest. Reak-
ties vanuit alle hoeken van Goeree-Overflakkee
over hout, geschikte lokaties, waarnemingen, hulp
e.d. kwamen binnenstromen. Dit waren er zo ver
rassend veel, dat we ondanks het noteren van alle
gegevens waarschijnlijk mensen dingen hebben be
loofd of toegezegd die we nog niet zijn nagekomen
(onze excuses daarvoor). Ondertussen zijn er o.a.
door de hulp van enthousiaste vrijwilligers tiental
len kasten gemaakt, waarvan de meesten al han
gen. Tevens is er een provinciale werkgroep opge
richt, waarvan Goeree-Overflakkee deel uit
maakt.
De volgende keer willen we wat vertellen over
het plaatsen van de kasten en wat we daarbij mee
gemaakt hebben.
Kerkuilenwerkgroep Goeree-Overflakkee
102
