Natuur thuis
J. van
Merel
Koning winter heerst. Van achter het dubbel
glas, in de behaaglijke warmte van de achterka
mer, kijken we naar de stijf bevroren tuin. Daar
komt een merelman. Zomaar in z'n eentje. Die
moet waarschijnlijk om boodschappen van en
voor thuis. Hij stapt tenminste regelrecht naar zijn
supermarkt onder de ligusterheg. Maar de winkel
is vandaag, wegens de invallende vorst, gesloten.
T. merula kan nu niet harken met zijn snavel.
Jammer vriend, dat is geen eten vandaag. Maar
daar neemt Turdus geen genoegen mee. Achter een
bloempot, die daar ondersteboven bescherming
biedt aan allerlei klein grut, gaat de vogel op zijn
gemakje zitten. Nou, gemakje? Hij schokt en
schikt het verenpak zo breed mogelijk uit. Zo
doende bedekt hij een zo groot mogelijk stukje
bevroren grond.
Waarom? We slaan er een paar bronnen op na
maar kunnen dit gedrag niet vinden. Terug naar de
observatiepost zit de merel nog steeds te "broe
den". Zeker een uur. Zit hij soms zijn bekende
plekje te ontdooien? Warempel. Het moet dan
voor dit trouwe dier wel een grote opluchting zijn
als hij kan opstaan en dan werkelijk in een brokje
strooisellaag kan roeren. Acht dagen later komt
hij weer langs om op dezelfde manier voedsel te
vergaren uit zijn diepvriesvak.
Mezen
Onze dagelijkse broodmaaltijd geniet bij de
buurtvogels een hoog waarderingscijfer. We zitten
nog volop te genieten van volkoren met Edammer
als ze zich al rondom ons erf groeperen. Hun inge
bouwde wekker weet precies wanneer bij de ach
terdeur het tafellaken wordt uitgeschud. Vandaag
krijgen ze een extra rantsoen want de koolmezen
hebben zich weer gemeld. Dus waaiert er een wolk
verbrokkeld brood over de tegels van het tuinpad.
Gevolgd door een werveling van veren en een drif
tig gekwetter van kiftende vogels.
De mussen zijn in de meerderheid en dat bete
kent dat de mezen geen schijn van kans hebben.
Eigenlijk zijn het toch wel driftige baasjes die niet
overal voor opzij gaan. Maar wat doe je met z'n
tweetjes tegen zo'n overmacht. Ze zitten nu wat
beteuterd in het kerseboompje. Verleden jaar hing
daar een pindaslinger. Zouden ze dat nog weten?
Nu waait er een koude bries door de kale takken.
De vogeltjes maken zich dik en schikken zo met
opgebold verenpak naar elkaar toe. Dan wordt
moeder met innerlijke ontfermingen over die stak
kers bewogen en hangt in een boomvork weer een
netje propvol pinda's. Ze komen direkt in aktie en
bungelen weldra ondersteboven aan de voedselbol.
