Vogelmelk Foto: J. van Putten.
J. van Putten
Een vreemdelinge bij de voordeur. Ze heeft positie gekozen tussen de prunushaag en het
tegelpad. We knielen erbij neer en bestuderen de stervormige bloemen. Daar komen we niet
veel verder mee en besluiten om vanavond, op ons gemak met een gids erbij, terug te komen.
Te laat. De plant heeft de luiken gesloten en schijnt weg te zweven in een lichtgroene dommel.
Een determinatietabel heeft ons echter al de weg gewezen. En die voert naar Vogelmelk. Een
plant die bij ons, volgens sommige bronnen, niet algemeen voorkomt. De Veldgids van Rea
der's Digest spreekt van een zeldzaamheid in onze contreien. We zullen zien.
Op een dag fietsen we over de Oudelandsedijk
tussen de watertoren van Dirksland en de Duiven-
waardsedijk. Een bloemdijk onder het wakend
oog van Staatsbosbeheer. Vanuit struiken en bo
men klinkt een uitbundig vogelgezang. Steeds
weer als we dit natuurverschijnsel ervaren, denken
wij, dat het gevederde gemengde koor juist voor
ons een concert op de toonladders zet. En de bloe
men omlijsten deze jubel met een indringend aro
ma. Wat wil je nog meer?
"Kijk, Margrieten", roept de vrouwelijke helft
van ons duo. Dan weet deze man gelijk hoe laat
het is. Fietsen tegen een paal en voorzichtig door
of over het prikkeldraad. Moeders hand rijkt naar
de eerste stengels om die van hun natuurlijk wel
zijn te beroven. Dan kijkt ze ineens in de ster-ogen
van juffrouw Vogelmelk. "Zullen we haar meene
men", opperen we voorzichtig. "Zomaar voor ge
zelschap in ons tuintje bij de voordeur?" Daar
komt niets van in. Mag ook niet van de Natuurbe-
schermingsraad. En de Margrieten blijven ook
staan. Die zijn toch al verlept eer we thuis zijn.
Mooi zo!
Andere week in de Schaapsweg. Rijden netjes
achter elkaar ten behoeve van de algemene veilig
heid. Wegens grote drukte. Na een kwartiertje voe
len we ons weer alleen. Kijken achterom, en jawel
hoor, ze heeft weer wat ontdekt. Tweehonderd me
ter terugfietsen en dan zit ze daar, achter een Mei
doorn bij een vrolijke Vogelmelk.
Nu, mei 1994, doen we de Kraayensteinsendijk
bij Sommelsdijk. Weer een feestdag. Beide taluds
zijn bezet door zacht golvende witte bloemscher-
men. Fluitekruid zet alle pracht en praal te kijk en
te geur. Ook tot meerdere glorie van een ontspan
nen menselijke geest. Er is echter één plekje waar
het Hollands Kant vanaf blijft. Dat is een afrit, of
oprit. Allicht, zegt u misschien, daar rijdt gedurig
een tractor over. Nee, nee, hier niet, de oprit is
ganselijk bedekt met een mals grastapijt. En daar-
42
