'Die Visarend zal je nog lang heugen....!'
Gerard L. Ouweneel
Voor vogelbeschermers en dus ook voor vogels was 1999 een memorabel jaar.
Vogelbescherming Nederland vierde het honderdjarig jubileum en de Natuur- en
Vogelwacht Schouwen-Duiveland het vijftigjarig. Een eeuw of en halve eeuw maakt veel
uit, maar als het gaat om groei in belangstelling voor vogels toch weer niet zoveel.
Want of wij nu 1899 of 1949 nemen, in beide jaren werden lieden die het veld introkken
om van vogels te genieten door het publiek ais tamelijk zonderling beschouwd.
En hoewel Midas Dekkers op het jubileumsymposium van de Vogelwacht in Zierikzee
moeiteloos een uur over vogelaars en hun gedrag kon uitwijden, zal het deze verder
worst zijn of ze nu zonderling worden bevonden of niet. In het jaar 2001 betekent voor
vele duizenden lieden iedere dag buiten bij de vogels: schoonheid, emoties en niet zel
den merkwaardige ervaringen.
Breskens 9 mei 1998.
Na wekenlang misère met het weer en weinig
vogeltrek, ging de vorige dag de wind om naar
oost. In Breskens betekent oostenwind veel vo
gels. Het was direct raak. Met een stroom
zwaluwen, kwikstaarten en piepers barstte de
voorjaarstrek los, met als hoogtepunt een Alpen
gierzwaluw. De vogellijn stond bol van breskens-
nieuws en vandaag, zaterdag, staan prompt hon
derdvijfentwintig vogelaars op Nederlands'
beroemdste voorjaarstrektelpost. Met de zintui
gen op scherp en alle poriën open voor pure voge
laarsvreugde. Het wordt een van de beste dagen
uit Breskens" roemruchte geschiedenis. Een
melkweg van vogels passeert, terug uit Afrika en
op wegnaar de broedplaatsen.Bij de intens in hun
sas zijnde vogelaars slaan de stoppen door als ach
tereenvolgens voorbijkomen een Rose Spreeuw.
Vorkstaartplevier en een Bijeneter, rariteiten
waarvoor ze normaal naar de andere kant van Eu
ropa reizen om die te zien. Dan komen vanuit het
zuidwesten negen Witte Ooievaars aan. Cirke
lend nemen de vogels boven de trektelpost hoog
te om dan de monding van de Westerschelde over
te steken. Een van de honderdvijfentwintig voge
laars begint te applaudisseren. Allen vallen bewo
gen bij. zodat die negen Witte Ooievaars bij aan
komst op onze breedte een luide ovatie krijgen.
Dat kon slechter. Was het applaus de gemoeds
ontlading van die magnifieke dag voorjaarstrek
met het ene hoogtepunt na het andere? Gaf het
imposante tafereel van die negen de doorslag? Of
had de collectieve vreugde te maken met het ge
voel getuige te zijn van zo'n zelden voorkomende
massale tre kdag, er bij te zijn. het gevoel te krijgen
er deel van uit te maken? Enfin, onnodig om
Freud te raadplegen. Maar veelzeggend is dat een
van degenen die daar toen ook op de Westerschel-
dedijk stond, een vogelaar die al ruim een halve
eeuw meeloopt, bekende dat de emoties hem bij
dat oplaaiende applaus te machtig werdem'kan je
je dat voorstellen, Gerard?' vroeg hij later. Dat
kon ik.
Noodstop
Met welke dagelijkse beslommeringen ze ook
bezig zijn. via hun ooghoeken blijven vogelaars
altijd attent op hetgeen zich in de lucht afspeelt.
Dat geeft wonderlijke complicaties. Vergezeld
van twee Britten en een Fransman reed ik eens,
eind-april.naar Limburg. In de auto een druk ge
sprek omdat in Roermond zakelijke zwarigheden
op oplossing wachtten.Tussen Tilburg en Eindho
ven, hoog cirkelend boven de A58. een ooievaar.
Wit of zwart? Het leek een zwarte. Auto op de
vluchtstrook, kijker onder de bestuurdersstoel
vandaan en naar buiten. Een Zwarte Ooievaar!
Ongeacht de afloop van de Roermondse moei
lijkheden. kon voor mij die aprildag niet meer
stuk. Verder rijdend begon ik aan de uitleg. De
Britten toonden wel begrip voor het verhaal. De
Fransman zweeg.
Bij grote emoties vergeet de vogelaar alles om
zich heen. Genietend van de vele Scharrelaars in
Zuidoost-Rusland bekende Wim 'bij mijn eerste
6
