met Gerard Ouweneel
over. Wèl won de overtuiging veld dat zo'n passa
ge vroeger lichtvoetiger plaatshad. De anderen
waadden nog door, op zoek naar een gerieflijker
oversteekplaats. Dat gaf gelegenheid om om
menselijke redenen even in te houden...al dat
stromende water! Windrichting en decorum
werkten deze maal eendrachtig samen, zodat ik
met de rug stond toegekeerd naar de verder wa
dende metgezellen.
Achter mij gerucht, gesmoorde uitroepen en
geplas. Er was iets hevig misgegaan, dat was dui
delijk. 'Wacht even. Ik ben zo klaar. Dan kom ik
helpen', riep ik over mijn schouder de Kwade
Hoekse ruimte in. Die aanbeveling zal ik nog vaak
moeten aanhoren. Want als Ben aan iets geen be
hoefte had, dan was het wachten. Uit balans ge
bracht door statief en telescoop, was hij uitgegle
den en ruggelings languit in het kreekje gestort.
Daarin paste hij precies, als in een kuipbad. Toen
ik mij met fatsoen kon omdraaien,zag ik een aan
zienlijke ravage. Ben had zich inmiddels uit het
kreekje weten te werken,zich vasthoudend aan de
fraaie zilte Kwade Hoekse vegetatie op de oever
en dankzij een helpende hand van Gert. Onder de
modder stond hij wijdbeens te druipen. De Swa-
rovski lag nog in het slik. Ben gaf een overzicht van
bedreigende kwalen als gevolg van zijn onder
dompeling. Dus inpakken en wegwezen. De teles
coop ging nu wel over in andere handen.
Gerts behaaglijke automobiel stond gepar
keerd bij Oostdijk, een tocht van een klein uur.
Daar aangekomen gaf Ben eerst een nummer
spastische gymnastiek ten beste teneinde zich te
ontdoen van het meest hinderlijke natte textiel.
Ten gerieve van Ben en van het interieur van de
Volvo, toverde Gert een opblaasbaar kussentje te
voorschijn, dat hij achterin neervleide. Daarop
nam Ben plaats, waardoor hij de allure kreeg van
een gekroond hoofd, dat geacht wordt vanaf een
verheven zitplaats minzaam onderdanen toe te
wuiven.
De volgende dag meldde Ben tot dusver geen
nadelige gevolgen vast te kunnen stellen. De op
tiek ook niet. Op de vraag waaraan hij had gedacht
tijdens het gebeuren, antwoordde hij prompt:
'Aan Shackleton'. Die reactie verbaasde niet bij
zonder. Want Ben denkt vaak aan de zuidpoolrei
ziger Sir Ernest Shackleton. Zo vaak zelfs dat hij
een pelgrimage in petto heeft naar South Georgia,
waar bij King Edward Point voor de Brit een Me
morial Cross staat. Na een stilte vervolgde Ben:
'Heb je op het DeltaVogelNet gezien wat gisteren
langs Westkapelle getrokken is? Om precies te
zijn 103.194 vogels over 75 soorten. En op die
Kwade Hoek niets. Begrijp je dat nu? Voor mij
deed het gebied gisteren zijn naam wel eer aan.
Maar toch is het er mooi....
95
