Op stap
Eierverzameling
met Gerard Ouweneel
Een paar jaar terug onthaalde het lentenummer van 'Vogels' de lezers op een rapportage met als
titel 'het wonder van het vogelei'. Het verhaal was opgesierd met een reeks kleurenfoto's van
eieren van Nederlandse vogels, waaronder Grote Stern, Boerenzwaluw, Boomvalk, Grauwe
Klauwier, Veldleeuwerik, enfin niet de minste. Het verbaasde menigeen dat juist Vogelbescherming
haar leden trakteerde op een uitstalling van eieren van haar pupillen. Waarom verbazing? Omdat
zo'n assortiment eieren natuurlijk niet de verenigingsleden, maar wel andere lieden op het idee zou
kunnen brengen aan een eierverzameling te beginnen.
Onzin? Misschien. Maar toen dertig jaar gele
den Oxford University Press begon met haar serie
'Birds of the Western Palearctic', was de kritiek
niet mals op de afbeeldingen van vogeleieren. Om
dezelfde reden. NuisEngeland Nederland niet. In
die natie woekert de egg-collecting voort als een
veenbrand Waarbij van tijd tot tijd er zelfs be
faamde ornithologen door de mand vallen...ook
gij Brutus! Onlangs bezocht schrijver in Norfolk
terreinen waar de Britten hun Grielen koesteren,
met een succes om jaloers op te worden. Bij de be
waking zijn veel vrijwilligers betrokken. Een van
hen was het prototype van een Engelsman van de
countryside. Compleet met spleetje tussen de
voortanden en wangen met een netwerk van rode
adertjes. Maar niet met de spreekwoordelijke ge
moedelijkheid. Althans, niet indien hij ging uit
pakken over lui uit Londen die grielengebieden
kwamen afstropen op eieren. En dat uitpakken
deed hij vaak en luid.
Hoeveel in dit land te goeder naam en faam be
kend staande vogelaars begonnen met een eier
verzameling? Hier het verhaal over een van hen.
Om deze persoon te behoeden voor uw verwijten,
noem ik hem 'turdus'. Diens verzameling omvatte
slechts drie dozen. Een van de pronkstukken was
het ei van een Blauwe Reiger, afkomstig van de
voormalige kolonie in "t Reigersnest in Oostvoor-
ne. De immer vriendelijke mevrouw Hudig, be
woonster van het landgoed, werd door ons beje
gend als een slotvrouwe. Turdus schakelde dan
ook zijn vader in om toestemming te krijgen een
eitje te komen verzamelen. Op een woensdag
middag in maart ging het per RTM-tram naar
Oostvoorne. Normaal was die middag gereser
veerd voor de catechismuslesjes, een instituut
waarvan ik mij afvraag of het nog bestaat, zodat
jeugdige lezers wellicht in het duister tasten. Maar
goed, de dominee was wijs en gaf dispensatie
'omdat de cathechisant bezig was met de natuur
en daardoor ook wetenschap kreeg van en in
God'. Aangekomen op 't Reigersnest ontbood
mevrouw de tuinman, die turdus vergezelde naar
de kolonie. Die tuinman was terzake kundig want
toen turdus aanstalten maakte naar boven te
klimmen vroeg deze 'heb je een zakdoek bij je?
Want in je broekzak breken ze'. Met tussen de tan
den zijn zakdoek waarin gewikkeld twee reigerei
eren, kwam onze man wat later beneden. Eentje
sneuvelde tijdens de klimpartij.
Cathechisatie, RTM-trammetje, u hebt het be
grepen, dit alles speelde zich afrond 1950. Het ver
volg ook. hetgeen blijkt uit de kennelijk onbe
perkte tijd en mankracht waarover toen het
justitieapparaat beschikte. Turdus begeerde een
ringvergunning, tegenwoordig onbereikbaar,
destijds een formaliteit, mits de politie het aan
vraagformulier bekrachtigde met goedkeurende
stempels en handtekeningen. Vol verwachting
had turdus zijn aanvrage gedeponeerd op het
hoofdbureau in Rotterdam. Wat later, zonder
aankondiging, meldden zich twee agenten in bur
ger op het huisadres om na te gaan of aanvrager
wel een oppassend jongmens was. Dat bleek niet.
Het rij tje opgezette vogels waaronder een Jan van
Gent kon er mee door, want deze bleken bij nauw
keurige controle alle voorzien van het correcte
preparatiemerkje. Hierdoor aangemoedigd en
omdat turdus nu eenmaal 'mother's pride and fa
ther's glory' was, haalde ze de drie dozen met ei
eren voor de dag. Dat had ze beter niet kunnen
doen, want dat betekende foute boel. Met zware
tred verlieten de heren het pand.
Zijn moeders relaas aangehoord hebbend,
voelde turdus nattigheid en zorgde hij er subiet
voor dat de eieren uit huis gingen, veilig op vaders
kantoor. Ruim een half jaar later telefoon. Een
van de'stillen'. "Ambtelijke molens draaien lang-
44