gen af. Dat hadden we beter niet kunnen doen.
Geen acht slaand op de weer hard toenemende
wind ging het door het wijde, wadachtige gebied
richting Histria. Een Zeearend, Ruigpootbui-
zerds, tweemaal een Smelleken, Fraters en op
merkelijk veel Blauwe en BruineTCiekendieven
hielden ons bezig. En dat gold vooral een uit de
kluiten gewassen hondachtig wezen, dat een eind
voor ons de weg overstak. Een wolf? De geest was
uit de fles. Maar de discussies over de identiteit
van het zoogdier verstomden toen wij, teruggere
den, nog zo'n 500 meter van de afslag af waren.
Voor ons doemden indrukwekkend hoge
sneeuwduinen op. Als vorige dagen gaf A3 gas.
Maar de Vectra reed zich reddeloos vast. Voorbij
de sneeuwbarrière stond een Hyundai 4WD, met
ernaast twee van top tot teen in witte overalls ge
hulde lieden, jagers die zich opmaakten om met
geluidsapparatuur ganzen binnen schootsafstand
te lokken. Ze sloegen ons machteloze getob mees
muilend gade, maar hielpen wel met spaden de
huurauto vlot te krijgen. Met een armgebaar rich
ting afslag kregen wij toegevoegd 'verderop red
den jullie het nooit', een voorspelling die helaas
klopte. Twintig meter verderop weer vast en
vruchteloos getob, waarbij de auto alleen maar
dieper kwam te zitten. Bij het invallend duister en
met de rondom rondtollende stuifsneeuw werd de
wereld snel kleiner. Van de Hyundai geen spoor
meer. Een langs ijlend Smelleken kreeg weinig
aandacht. Ieder overwoog de consequenties. Hier
vast bij Siberische toestanden, overal in het land
weer dichtstuivende wegen en morgenmiddag
vliegen vanuit Boekarest, een kleine 300 kilome
ter van Histria. A3 en Rob verdwenen in de
sneeuwj acht richting afslag, op zoek naar hulp. Jan
en ik zochten enige beschutting in de Opel.
Jan merkte op, wat peinzend, 'in een auto wordt
het 's nachts erg koud''Heb jij dat dan wel eens ge
daan?' vroeg ik, ten overvloede omdat Jan alles
heeft gedaan. 'Ja, op de grens van Californië en
Nevada', was Jans antwoord. Daarna was het een
poos stil.Tot Rob uit de sneeuwjacht opdook.'Dat
gebouwtje is een soort klooster. Maar er zijn ook
vrouwen. Er komen lui helpen, maar ze vroegen
eerst of ik katholiek was. Ik heb natuurlijk ja ge
zegd. Want we moeten hier wel weg!
Omdat ik Rob beschouwde als een compromis
loze atheïst, moest ik zijn ommezwaai even ver
werken. En tot welk soort katholicisme had hij
zich bekeerd? In de Dobrogea waren er wel drie?
Uit de stuivende sneeuw verscheen een wonder
lijke processie. A3 voorop,met achter zich drie lie
den met over de schouder spaden. Hun religieuze
toewijding was ze van verre aan te zien. Forse
baarden, klobuk op het hoofd, een lang gewaad
met een diepe V-hals met daarin, rustend op de
blote tors, een kruisteken. De blijmoedige oogop
slag deed mij het plan opvatten in het vervolg een
oppassend leven te gaan leiden.
Na een kwartier graven was de Opel wat verder,
maar ook waren de nog resterende te nemen
sneeuwduinen weer aanzienlijk hoger.Toch werd
het een happy ending. Vanaf de afslag naderde
zo'n kolossale groene John Deere-tractor, be
mand met potige Roemenen, alle voorzien van
zorgvuldig onderhouden Yasser Arafat-achtige
baardstoppels. Routineus koppelde eentje de
aanhanger los, bevestigde een lijn en even later
stonden we op de afslag. Het afscheid met de drie
kloosterlingen was roerend. Kennelijk zagen wij
er ontredderd uit, want ze inviteerden'kom bij ons
eten. En slapen kan ook', voegden ze eraan toe.
Wij prefereerden te proberen in Constanta te
komen. Dat lukte. En ondanks alle sneeuwblok-
kades van de volgende dag, haalden we ook Boe
karest en de KLM-Boeing. Bij aankomst op
Schiphol en tijdens de rit naar de Delta sneeuwde
het. De datum van een nieuw roodhalsgansuit-
stapje richting Zwarte Zee is nog niet vastgesteld.
91
