T on Korteweg
Ton en zijn vrouw Ria aan het werk op het land naast het Groote Gat
naar de Hellegatsplaten. Maar die zilte lucht mis ik wel.
Als ik nu zou mogen kiezen dan zou ik kiezen voor het
zoute water. Ik blijf me daarom ook erg aangetrokken
voelen tot Zeeland, ik kom daar nu ook nog veel. Daar
is het nog een beetje zoals het hier vroeger was. Na de
afsluiting heeft de ruilverkaveling in de jaren negentig
veel vernietigd. De overhoekjes en de kleinschaligheid
verdwenen. Het land bij het Groote Gat heb ik toen
opgegeven omdat het niet meer haalbaar was om op
een stukje land van 3 ha rendabel te werken. Maar de
voornaamste reden was dat ik het na de verkaveling
niet meer herkende. De verbondenheid met de plek was
verdwenen doordat specifieke elementen weggehaald
waren.
Het was oorspronkelijk zo'n grillig patroon van kreek
jes en veen, maar na de verkaveling liep er plots een
betonpad en een kaarsrechte watergang doorheen.
Vroeger noemde iedereen het "het Veen" in plaats van
het Groote Gat. Ik heb wel in mijn vuistje gelachen toen
ze daar met de draglines kwamen om het allemaal eens
even netjes recht te trekken. De eerste dragline moes
ten ze met een andere uit de zomp trekken. Twee jaar
hebben ze erover gedaan om het land een beetje vlak
en droog te krijgen, bij delen is dat tot op heden nog
steeds niet gelukt. Het was zo'n complex systeem van
kreekjes, waterpeilen en natuurlijke afwatering, daar
hadden ze nooit in moeten rommelen. Het is echt zonde
dat daar zoveel verloren is gegaan.
