Die rothop?
Door Gerard Ouweneel
Toegegeven, het is een cliché. Maar in de regelmatig onder
pensionado's te beluisteren verzuchting over teveel drukte
schuilt waars. Althans, in dit huis. Al tijdens het geëzel
voor Monsieur le Patron, mijn Franse broodheer, bedacht
deze naast een trits andersoortige cursussen er ook een
tje met de titel 'agendabeheersing'. Dat die lesjes wat mij
betreft geen resultaat hadden, bleek en blijkt regelmatig.
Omdat echtgenote Els ook gewend is vaak en veel 'ja' te
zeggen op aan haar gedane proposities, zitten we bijna
iedere ochtend tijdens de koffie in de agenda's te schrap
pen en bij te schrijven. "Jullie raken overspannen van de
ontspanning" is ons eens toegevoegd door vrienden, lieden
die het goed met ons menen maar wel moe worden van ons
koortsachtige gedoe.
Excuses voor deze inkijk in het huiselijk bestaan, maar
daar moet u even doorheen om het frustrerende dramaatje
rond de Vlaardingse hop te kunnen invoelen.
Iedere dag een agenda dus, ook voor de ochtend van de
4e april 2016, welke was gereserveerd voor een paar uur
schrijven. De vorige avond was door Ben Gaxiola in Vlaar-
dingen-West een hop ontdekt. Deze had hij via de waarne
mingsrubriek geannonceerd, waarmee hij niet bijdroeg aan
de schrijfplannen. Een hop nota bene, eentje op minder
dan een half uur reistijd van Maasdam. Upupa epops neemt
een basisplaats in op mijn lijstje van sterk aansprekende
soorten, hetgeen stellig mede voortkomt uit de in Oost-
voorne broedende hoppen, die ruim zestig jaar geleden de
excursies daar extra luister gaven. En ook met het gegeven
dat ik er nadien, tijdens decennialang vogels kijken, naar
mijn smaak bar weinig zag. Wellicht waren het er in dit
land nauwelijks tien in totaal. Iedere hopmelding geeft dus
onrust.
Ik zat die ochtend van de 4e net achter mijn bureautje
toen Hans belde dat 'de Vlaardingse hop weer was gemeld'.
Hij stelde voor een kijkje te gaan nemen. Ook al omdat de
schrijverij matig lukte, was ik makkelijk over te halen.
Een half uur later waren we op locatie, net ten westen van
het Deltahotel, een horecagelegenheid waarin ik destijds
van menig zakelijke maaltijd genoot en zelfs een paar van
die cursussen had gevolgd. De hoppenplek kon moeiteloos
dienen voor een oorlogsspektakel in Hollywood. Bij navraag
werd ons verteld dat de puinwoestenij te maken had met de
omstreden Blankenburgtunnel die er aan land gaat komen.
Dat Ben Gaxiola juist vogels was gaan zoeken in dit decor
van ruïnes, braakliggende gronden en afbraak verbaast
wellicht. Sla echter de Mededeelingen van de Werkgroep der
Nederlandse Natuurhistorische Vereeniging Afd. Rotterdam
uit de periode van WO II maar op om ingescherpt te krij
gen dat, hoe cynisch ook, het destijds op de Rotterdamse
puinvlakten lucratief vogelen was. Op zoek naar de hop
zagen we zwarte roodstaarten, opmerkelijk veel kneuen,
een rouwkwikstaart tussen de witte kwikstaarten, een
beflijster en alarm slaande kleine plevieren. We zagen ook
veel andere vogelaars, sommigen gehuld in keurig tenue en
voedsel verorberend, hetgeen deed vermoeden dat ze er op
uit waren tijdens het lunchuur snel die hop mee
te pikken. Daarvan echter geen spoor. Fotografen vertelden
uitvoerig en geïllustreerd met beelden hoe fraai de vogel
zich die ochtend had vertoond. Anderhalf uur eerder was hij
weggevlogen, richting Deltahotel. "Er liggen nog twee col
lega's te wachten of hij terugkomt" vertelde iemand, wijzend
naar forse puinhopen waartussen kennelijk oneindig gedul
dige fotografen stelling hadden genomen. Ik moest denken
aan Het stenen bruidsbed van Harry Mulisch.
Hans en ik voegden ons bij de, tussen de Vlaardingse af
braak patrouillerende, vogelaars. De entourage had ik graag
ingewisseld voor eentje die beter aansloot op een voorjaars
dag. Na een paar uur wachten en speuren en ook nog een
toertje door de woonwijk aan de andere kant van het Delta
hotel, rukten we op in de richting Hoeksche Waard. Zonder
hop.
U voelt het al aankomenKort na dat vertrek werd het
litigieuze schepsel weer gemeld, eerst vanuit een belendend
woonwijkje en toen weer in zijn Blankenburgwoestenij. In de
Hoeksche Waard hadden Hans en ik die avond wel wat te ver-
knoersen, waarbij drie in prachtkleed uitgemonsterde man
beflijsters in Groot Koninkrijk de pil enigszins verguldden.
De beker met gal was pas halfleeg. De volgende ochtend, die
van 5 april, zat ik net achter mijn bureautje om de opgelo
pen achterstand wat in te lopen toen het telefoontje 'Gerard,
hij is weer gemeld' afkwam. 'Nu of nooit' moet ik hebben
gedacht en een half uur later stonden we opnieuw tussen het
puin. De geschiedenis herhaalde zich: triomfantelijk opge
houden camera's met fraaie beelden van de hop, wijswerk in
de richting waarheen hij nog maar kort geleden was wegge
vlogen en groepjes uitzwermende en speurende vogelaars,
aanzienlijk meer dan de vorige dag. Ons dolen door de Blan-
kenburgse troosteloosheid begon weer.
Tijdens het uitvlooien van het uitgestrekte en onoverzich
telijke terrein raakten we uit elkaar. Mijn metgezel was een
hoek ingegaan waar allerlei werktuigen stonden opgeslagen,
dus bepaald geen hoppenhabitat, maar hij stootte de vogel
er wel op. Gebarend kwam hij op me afbenen. De hop was
over een dak weggevlogen, had op korte afstand de samen
geschoolde vogelaars gepasseerd en was doorgegaan richting
dat vermaledijde Deltahotel. De collega's waren in prima
stemming. Ik niet, want ik was nog steeds hoploos. Ik voegde
mij bij het cohort vogelaars dat op forensisch onderzoek
uitging rond het hotel, maar de vogel bleek opnieuw foet
sie. Dat bleef hij tot kort na onze terugkeer in de Hoeksche
Waard, waar Els me ontving met de woorden: "En, gezien?".
Ik schijn toen gereageerd te hebben met de opmerking: "Die
rothop". Mocht dat zo zijn dan neem ik dat subiet terug,
zeker nadat ik een paar weken later op Madeira in een uitge
lezen hoppenhabitat een paar genoeglijke uren beleefde met
een paartje dat bezig was met elkaar in zee te gaan.
's Avonds was het achter het Deltahotel wederom een hop
pen- annex vogelaarsparty. De volgende dag werd Upupa
epops gelukkig niet opnieuw gemeld, zodat ik niet in de ver
leiding kwam het aardige gezegde 'Driemaal is scheepsrecht'
uit te proberen. Toch is er iets na die gemiste Blankenburg-
hop blijven knagen. Daarover mogelijk een andere keer.
16
