Roodborst
Een foto in Engelse kerstkaartsfeer. De wirwar van besneeuwde takken met het
vogeltje. Een oranjerood vlekje in een witte wereld. Precies een druppel gemorste
tomatensoep op het mooie witte tafellaken van de kerstmaaltijd.
Erg schuw zijn ze niet, ze komen vlug dichterbij wanneer er wat te halen valt. Gaan
zowat op je spade zitten wanneer je in de tuin aan het werk bent. Tenminste wanneer
er geen kat in de buurt is, want dan gedragen ze zich toch wat minder mak. Niet
onverstandig want tot mijn spijt is onze poes ook wel eens met een roodborstje aan
komen zetten.
Dat de roodborst hoog eindigt op mijn vogellijstje komt vooral doordat het zo n
geweldige sfeermaker is met zijn zang. In de nazomer en herfst klinkt het gezang
overal en wanneer het dan ook nog eens zonnig herfstweer is met kleurende bladeren
en bedauwde spinnenwebben, krijg je een heerlijk gevoel.
Al die roodborstjes zingen vooral om hun winterterritorium aan te geven, de
vrouwtjes net zo goed als de mannetjes! Want het is bij die roodborstjes: ieder voor
zich! Erg sociaal zijn ze niet buiten de broedtijd.
Nu zijn er wel meer vogels die buiten het broedseizoen zingen. In moerasgebieden
klinkt bijna jaarrond de luide zang van de Cetti's zanger. Het is een korte welluidende
strofe, meer een soort roep. Hans Warren haalde in een gedicht over deze vogel de
Duitser Hausmann aan, die zei: "De eerste indruk is alsof de vogel als hij doorging
zoals hij begon de nachtegaal overtreffen zou, maar ach, het gezang verstomt."
Terug naar de roodborst die met zijn (of haar!) parelende zang, het gepingel, de
klaterende watervalletjes van tonen en scherpe uithalen als geen ander hoort bij de
sfeer van de herfst in je tuin, in de groene wijken, in stadsparken of langs de duinrand.
Anders dan de merel, die vroeg in de ochtend of de late namiddag van het voorjaar
zingt. Ook heel mooi, maar een andere sfeer voor een ander moment!
60
Roodborst. Foto: Henk Harmsen
61
