4
evenveel nat als droog - kon vanaf de
Cambrondijk genoten worden van het
omringende landschap. We passeerden
namelijk het Groot Eiland, een prachtig
natuurgebied. Via de Achtste Verkorting -
weer een naam die met inpoldering te
maken heeft - reden we naar Hulst. In de
verte zagen wij de moderne bekroning van
de Sint Willibrorduskerk. De kerk heeft
hiermee haar zesde toren. De vorige toren,
De achtkantige, romaanse vieringtoren van de Sint Martinuskerk te Beveren,
een ontwerp van Dr. P.J.H. Cuypers als
gevolg van alweer een brand, kwam klaar in
1877.
Ten gevolge van de oorlogshandelingen
gedurende de tweede wereldoorlog, werd
de schepping van Cuypers gedeeltelijk
vernieuwd. Hoewel sommige leden van de
Rijkscommissie voor de Monumentenzorg
de moderne bekroning van Ir, J. Brouwer
niet gelukkig vonden, heeft de minister in
1955 toestemming tot uitvoering gegeven.
Over de waardering van de bekroning kan
nu nog worden gezegd: zoveel hoofden,
zoveel zinnen.
Wij kwamen langs de zuidkant de stad
binnen. Voor de Gentse poort werd
stilgehouden voor het Reinaertmonument
uit 1938 van de Antwerpse beeldhouwer A.
Damen. Op de markt werd gewezen op het
van 1528 tot 1534 opgetrokken, met
Ledesteen beklede raadhuis door Laurens
Keldermans en Willem van Sassen.
Letterlijk lieten we de Sint Willibrord links
liggen omdat de kerk 's middags uitvoerig
zou worden bekeken.
Na ons aan de Hulster koffie gelaafd te
hebben ging het oostwaarts naar de grens
door het gebied van het vroegere
Hulsterloo, het gebied waar Reinaert zijn
streken heeft uitgehaald.
Langs Clinge, Nieuw-Namen -
grenspassage - en Kieldrecht volgden wij
de kaarsrechte weg naar Verrebroek, een
polderdorp in het land van Waas. Wij
maakten een rondje langs de Sint
Laurenskerk, die na een restauratiebeurt er
'schoon' uitzag. In de kerk is een
wapenbord van de familie Van Arenberg
aanwezig. Veel in het gebied van het land
van Waas herinnert aan deze vorstelijke
familie, geparenteerd aan vele leden van de
hoge adel in Europa. Eeuwenlang waren zij
de bezitters van de heerlijkheden Beveren,
Kieldrecht, Verrebroek en Calloo. Maar dat
niet alleen, onder de rechten viel ook het
recht van aanwas hetgeen betekende dat
de aangeslibde gronden op den duur bedijkt
en tot bezit van de familie Van Arenberg
gerekend werden.
In de annalen van de Oudheidkundige Kring
van het land van Waas (1966) wordt
gezegd: 'Maar voor ons, Waaslanders,
betekent het Huis van Arenberg veel meer:
deze adellijke familie heeft België,
Nederland en vooral Waasland met
duizenden hectaren nieuwe en vruchtbare
polders verrijkt'.
Deze bedijkingen, zoals de Oude en
Nieuwe Arenbergpolder, de Prosper- en de
Louisapolder, alsmede de Hertogin
Hedwigpolder, strekken zich uit tot een deel
van het Land van Saaftinge. Als wij alleen al
naar enkele titels van Prosper Louis, de
zevende hertog van Arenberg (1785-1861)
kijken: hertog van Aerschot en Croy, hertog
van Meppen en prins van Recklinghausen,
beseffen wij dat hier van zeer hoge adel
sprake is.
