natuurlijk wereldberoemd om hun schil ders en deze mensen waren altijd aan het zoeken naar mooiere verven. Ze wreven van alles door elkaar en de kennis was enorm. Nu hebben wij onze tubecultuur. We hebben van alles maar we weten niet hoe het gemaakt wordt en de verven van Biervliet, die wij nodig hadden, bestaan niet meer. En alle recepturen die wij gele zen hebben, kloppen niet. Deskundigen van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg kijken verschrikt op. De benaming van deze glasverf, Jean Cousin en Rouge Regal, behoort ook tot het ver leden. Maar onze oosterburen, de Duit sers, geven niet zo gauw op. Men heeft er miljoenen voor over; dertig jaar heeft men gezocht. Helaas, het Corpus Vitreanum, de overkoepelende glazeniersvereniging, een internationale club met veel profes soren en wetenschappers, biedt geen hulp op dit punt. De Academie van Ant werpen, die de opleiding verzorgt voor restauratoren in glas, evenmin. Maar wij zagen de bui wel hangen, wij moesten die verf hebben. Ik plaatste in de NRC van 19 maart een advertentie waar in we de hulp inriepen van gepensioneer de chemici. Zeer grote deskundigheid, maar toch, helaas. Honderden proeven, alles hebben we uitgeprobeerd, elke keer vreugde en teleurstelling, een strijd op leven en kleur. Koppig en standvastig, maar we vonden het! En het was gemak kelijker dan iedereen dacht. Het geeft iets weer over deze tijd. Alles is zo complex geworden dat we struikelen over het voor de hand liggende. De kleur was één, maar een andere kleur, die van het geel, was twee. Ook dat was Glasschilder Mario Vermazeren. een crime. Pareltjes zweet, een sfeer die om te snijden was. Kunt u zich dit voor stellen? Elk stukje glas wordt laagje voor laagje geschilderd en steeds kan het fout gaan. Onherroepelijk en definitief. En zo is het raam tot stand gekomen. Er was geen relatie meer tussen geld en tijd. Het is ook fantastisch dat in een tijd waarin alles sneller gaat en we onszelf al vijf keer gepasseerd zijn voordat we bij de deur zijn. Iets wordt gemaakt dat zo stil en gedetailleerd is, dat je alleen kunt maken als je contact hebt met die tijd. Het laat ook zien de waarde van onze cultuur; in het verleden maar ook nu. Wij als ambachtslieden weten dat alles wat nu zo snel wordt gebouwd langs de snelwegen, straks weer weg is als dit raam nog staat te glimmen. We zullen beginnen om het doek te laten zakken. Als u naar de foto kijkt, dan ziet u in de kop van het raam in de vliegertjes drie puntjes links, drie puntjes rechts; wat is dat? Eerst dachten we aan vliegen- poep, maar het konden ook verweringen in de foto zijn. Biervliet bracht uitkomst. Vervolgens treffen we op de lijn in de geboorte van de boog links en rechts twee mannetjes aan maar het is wonder lijk, ze hadden vleugels en palmtakken van Hosanna als een soort engelen. Ze hebben rode banden vast, die leiden naar de kroon in het midden. In het paneel boven het wapen van de Eerste Edele vonden we een vlekje. De zwarte puntjes waren de appeltjes van oranje, die uit de hemel neerdalen. Bovenop de kroon zit een kleine duif. In vergelijkbare ramen in Amsterdam van de gebroeders Crabeth treffen we dit vogeltje ook aan. De vier volgende panelen en het midden stuk waren voor ons gecompliceerd. Wij konden de tekst, 'Eerste Edele', lezen, maar wat erboven precies was geschil derd, bleef onduidelijk. De wapens van Middelburg en Zierikzee zijn gekozen, niet zozeer wat men nu ervan gemaakt heeft maar wat toen gang baar was. Middelburg is de middelste burcht en Zierikzee wordt geflankeerd door twee letters z. Uit de reconstructie bleek dat boven de Eerste Edele een hellebaard met veren te zien is. De volgende vier panelen geven weer links het wapen van Goes, dan een

Tijdschriftenbank Zeeland

Bulletin Stichting Oude Zeeuwse kerken | 2000 | | pagina 10