SAEFTINGHE KERST 1989
JACHT EN SAEFTINGHE
In 1983 werd door het Ministerie van Landbouw,
Natuurbeheer en Visserij voor Saeftinghe een
jachtvergunning verleend voor een periode van 6 jaar.
Snel uitgerekend betekent dit dat de afgifte van een
nieuwe vergunning voor de deur staat.
Uit tal van rapporten en verslagen - stevig gefundeerd
op feitelijke waarnemingen verzameld door diverse
vogelkenners - blijkt duidelijk dat de uitoefening van
de jacht in dit gebied zich op geen enkele wijze
verdraagt met de internationale funktie van Saeftinghe
als opvang-/fourageergebied voor vogels gedurende de
wintermaanden
Ook de Steltkluut voert uiteraard aktie tegen de
uitgifte van een nieuwe jachtvergunning door het
schrijven van brieven naar het betreffende Ministerie of
door het ondersteunen van akties door "verwante"
organisaties
Tijdens het typen van dit stukje maakte Braks zijn
aftreden als minister bekend. Hij zal alleszins niet
meer de beslissing inzake jacht in Saeftinghe mogen
nemen. Wij verwachten dat zijn politiek opvolger (m/v)
de portefeuille Natuurbeheer van het betreffende
Ministerie zoveel belang toedicht dat de jacht in
Saeftinghe tot het verleden gaat behoren.
Het artikel van Richard Bleijenberg lag al een tijdje in
de copy-map en was al eens eerder ter verschijning
aangekondigd. Maar "wat in het vat zit, verzuurt niet"
geldt ook hier, zeker wanneer iets aan aktualiteit niet
inboet. Zeker in verband met de onaanvaardbare jacht in
het Verdronken Land van Saeftinghe.
redaktie
27-12-1989. In verband met de toename van de Grauwe
Gans in Saeftinghe en het (tijdelijk c.q. voorlopig)
stoppen van de jacht op deze vogels vonden wij het
belangrijk, de situatie te volgen. Op bovengenoemde
datum volgde een afspraak en om 10 uur zouden we
vertrekken vanaf het gasstation richting Noord. Wat wij
niet voorspeld hadden, was de dikke mist. In het schor
zelf bedroeg het zicht niet meer dan ±50 meter. Onze
terrein- kennis zouden we nu meer dan nodig hebben. Na
een paar honderd meter waren we nog aangewezen op de
bodem en de kleine geulen. Het werd een boeiende tocht;
Jean (Jean Maebe red.) is altijd in het bezit van een
zakkompas en dit werd dan ook gebruikt bij onze
126
